ORIGINAL_ARTICLE
بررسی گونهای نو از موسیقی کناری در قصاید خاقانی
موضوع پژوهش حاضر بررسی گونهای از موسیقی کناری در قصاید خاقانی است که تاکنون از نظر مغفول مانده است. خاقانی با بکارگیری حروف قافیه به شیوهی اعنات در قصاید خود و استفاده از آنها در کنار ردیف، ضمن رعایت تناسب با موضوع بیت و افزایش موسیقی کناری، به گونهای هنرمندانه پیام خود را در ذهن خواننده تداعی میکند و با این کار بر موضوع مورد نظر خود نیز تأکید میورزد؛ به عبارت دیگر، شاعر در محور افقی موضوع موردنظر خود را بیان میکند و در محور عمودی با استفاده از موسیقی کناری حاصل از تکرار حروف قافیه و ردیف، بر القای موضوع موردنظر خود تأکید میکند.روش پژوهش توصیفی است و دادهها با استفاده از تکنیک تحلیل محتوی، تحلیل گردیده است. نتیجه نشان میدهد بسامد استفادهی خاقانی از ایجاد این نوع موسیقی کناری، موجب پدید آمدن یک ویژگی سبکی در قصاید وی گردیده است که تاکنون بدان توجه نشده است.
https://jba.shirazu.ac.ir/article_1852_dc4c87eed66e2cdac779b4160cca3e21.pdf
2014-08-23
1
14
10.22099/jba.2014.1852
خاقانی
موسیقی کناری
اعنات
حروف قافیه
ردیف
سیداحمد
پارسا
dr.ahmadparsa@gmail.com
1
دانشگاه کردستان، دانشکده علوم انسانی
LEAD_AUTHOR
ابن اثیر الجزری، ضیاءالدین نصرالله. (1998). المثل السائر فی ادب الکاتب و الشاعر. حقّقه و علّقه علیه شیخ کانل محمد عویضت، بیروت: دارالکتب العلمیه.
1
ابن قیس رازی، شمسالدین محمد. (1373). المعجم فی معاییر اشعار العجم. به کوشش سیروس شمیسا، تهران: فردوس.
2
آقاسردار، نجفقلی. (1355). درّه نجفی. با تصحیح و تعلیقات و حواشی حسین آهی و مقدمه امیری فیروز کوهی. تهران: فروغی.
3
پارسا، سیداحمد. (1388): «هنجارگریزی­های خاقانی در ردیف قصاید». زبان و ادبیات فارسی، سال 17، شماره 11، شماره پیاپی66، صفحات 77-103.
4
تفتازانی، سعدالدین. (2003). مختصر السعد. (شرح تلخیص مفتاح العلوم). تحقیق: د. عبداحمید هنداوی، بیروت: مکتبه العصریه.
5
ــــــــــــــــــ (2002). المطوّل. تحقیق: د. عبداحمید هنداوی، بیروت: دارالکتب العلمیه.
6
تاج­الحلاوی، علی­بن محمد. (1341). دقایق الشعر. به تصحیح سیدکاظم امام. تهران: دانشگاه تهران.
7
توسی، نصیرالدین. (1370). شعر و شاعری در آثار خواجه نصیرالدین توسی بانضمام متن کامل معیار الاشعار. تهران: فرهنگ و ارشاد اسلامی.
8
حافظ شیرازی، شمس الدین محمّد. (1370). دیوان حافظ. به کوشش خلیل خطیب رهبر، تهران: صفی علیشاه.
9
خاقانی، افضل­الدین بدیل. (1375). دیوان خاقانی. ویراسته­ی میرجلال­الدین کزازی، تهران: مرکز.
10
رامیتبریزی، شرف الدّین حسن بن محمد. (1341). حقایق الحدائق. به تصحیح سید کاظم امام، تهران: دانشگاه تهران.
11
رجایی، محمد خلیل. (1376). معالم البلاغه. شیراز: دانشگاه شیراز.
12
سپهر، محمدتقی. (1351). براهین العجم. با حواشی و تعلیات سیدجعفر شهیدی، تهران: دانشگاه تهران.
13
سلطانزاده، محمدعلی (1391). «موسیقی کناری در غزلیات خاقانی شروانی». رشد و آموزش زبان و ادب فارسی، شماره3، صص42- 45.
14
شفیعی کدکنی، محمدرضا. (1372). مفلس کیمیافروش. تهران: سخن.
15
ـــــــــــــــــــــــــ. (1373)، موسیقی شعر. تهران: آگاه.
16
شمیسا، سیروس. (1373). سبک­شناسی. تهران: پیام نور.
17
صادقینژاد، رامین. (1390). «بررسی سبکشناختی ردیف در غزلهای سنایی و خاقانی». پژوهشهای نقد ادبی و سبکشناسی. دوره 1، شماره 3، صص63-82.
18
طالبیان، یحیی و اسلامیت، مهدیّه. (1384): «ارزش چند جانبه ردیف در شعر حافظ». فصلنامه پژوهش­های ادبی، شماره 8، تابستان، صص1-28.
19
فخری اصفهانی، شمسالدین محمد. (1389). معیار جمالی و مفتاح ابواسحاقی. مصحّح: یحیی کاردگر، تهران: کتابخانه، موزه و مرکز اسناد مجلس شورای اسلامی.
20
فشارکی، محمد. (1379). نقد بدیع. تهران: سمت.
21
کزازی، میرجلال­الدین. (1374). زیبایی­شناسی سخن پارسی 3 (بدیع). تهران: کتاب ماد.
22
ــــــــــــــــــــــ. (1368). رخسار صبح. تهران: مرکز.
23
کندلی، غفّار. (1382): «خاقانی و آرزوی خراسان». ساغری در میان سنگستان، به اهتمام جمشید علیزاده، تهران: مرکز.
24
مازندرانی، محمدهادی. (1376). انوارالبلاغه. تهران: قبله.
25
وحیدیان کامیار، تقی. (1379). بدیع از دیدگاه زیبایی­شناسی. تهران: دوستان.
26
الهاشمی، السیدحمد. (1377). جواهرالبلاغه. اشراف: محمدجمیل صدقی زهاوی، تهران: الهام.
27
همایی، جلال­الدین. (1370). فنون بلاغت و صناعات ادبی. تهران: هما.
28
ORIGINAL_ARTICLE
مبانی زیباییشناسی و چگونگی کارکرد عوامل انسجام در شعر با بررسی «کتیبه» اخوان ثالث و «خوابی در هیاهو» از سهراب سپهری
مسألهای که پژوهش حاضر بدان میپردازد، تأثیر مبانی زیباییشناسی بر چگونگی کارکرد عوامل انسجام در شعر است؛ در الگوی انسجام متنی هالیدی و حسن، ارجاع، جایگزینی، حذف، عوامل ربطی و انسجام واژگانی ابزارهای انسجام و دریافت پیام از متن برشمرده شده است. حال در پژوهش حاضر، این پرسشها مطرح است که در شعر و کارکرد ادبی زبان چه عواملی میتواند سبب انسجام و دریافت پیام شود؟ و در شعرهایی که فاقد انسجام به نظر میآیند، دریافت پیام از متن چگونه صورت میگیرد؟ همچنین به این پرسش اساسی میپردازیم که مبانی زیباییشناسی چه تأثیری بر کارکرد عوامل انسجام در شعر دارند؟به منظور پاسخ به پرسشهای فوق، شعر «کتیبه» از اخوان ثالث و «خوابی در هیاهو» از سهراب سپهری از نظر کارکرد عوامل انسجام مورد بررسی قرار گرفته است؛ کارکرد قوی عوامل انسجام در «کتیبه» و ضعف یا فقدان آنها در «خوابی در هیاهو» نشان داده شده و این نتیجه به دست آمده که شعر اخوان با اصول زیباییشناسی کلاسیک که هنر را عبارت از هماهنگی، تناسب و اعتدال میداند، همسو است و در پرتو این نگرش به انسجامی نیرومند دست یافته اما شعر «خوابی در هیاهو»ی سپهری و اشعاری مانند آن در مجموعههای «زندگی خوابها» و «آوار آفتاب» با اصول زیبایی شناسی مدرن و هنر سوررئالیستی همجهت است.
https://jba.shirazu.ac.ir/article_1874_6738241e65e317c263ca8fc9283741aa.pdf
2014-08-23
15
38
10.22099/jba.2014.1874
شعر
مبانی زیباییشناسی
انسجام
کتیبه
خوابی در هیاهو
مریم
درپر
dorpar90@gmail.com
1
دانشگاه کوثر بجنورد
LEAD_AUTHOR
اخوان ثالث، مهدی. (1370). از این اوستا. تهران: مروارید.
1
تاکی، گیتی. (1378). «پیوستگی و همبستگی متن یا انسجام و ارتباط مطالب در زبان فارسی»، مجلّه زبانشناسی، شماره 1و 2، صص 73-81.
2
جهانگیری، نادر. (1384). «انسجام واژگانی در داستانهای کوتاه فارسی برای کودکان». مجله دانشکده ادبیات و علوم انسانی، سال 38، شماره151، زمستان 1384.
3
حجتاله طالقانی، آزیتا. (1379). «انسجام واژگانی ونقش آن در ترجمه». مجلّه مترجم. سال9، شماره 32، بهار و تابستان 1379.
4
حسن­زاده میرعلی، عبدالله و قنبری عبدالملکی، رضا. (1391). «تحلیل ریخت­شناسی رواین اسطوره­ای «کتیبه» بر اساس نظریۀ ولادیمیر پراپ». فصلنامهی پژوهش­های زبان و ادبیات تطبیقی، سال 3، شماره 3 (پیاپی 11)، پاییز 1391، صص 81- 100.
5
دستغیب، عبدالعلی. (1353). «سهراب سپهری و عرفان جدید». پیام نوین، دوره 10، شماره 11، شهریور و مهر1353.
6
دیچز، دیوید. (1366). شیوه­های نقد ادبی. ترجمه غلامحسین یوسفی و محمدتقی صدقیانی، تهران: علمی.
7
روزبه، محمدرضا. (1379). «یکبار دگر نیز بگردانیمش (تحلیل و تفسیری بر شعر «کتیبه» سرودۀ اخوان ثالث)». مجله شعر، بهار، شماره 28، صص 58- 63.
8
سپهری ، سهراب. (1386). هشت کتاب. تهران: طهوری.
9
شعبانلو، علیرضا. ملک ثابت، مهدی. جلالی پندری، یداله (1387). «فرایند دستوری در شعر بلند از عمعق بخارایی». پژوهشنامه زبان وادب فارسی (گوهر گویا)، بهار 1387، پیاپی 5، 165- 187.
10
شفیعی کدکنی، محمدرضا. (1376). موسیقی شعر. تهران: نقش جهان.
11
شمس لنگرودی، محمد. (1370). تاریخ تحلیلی شعرنو. تهران: مرکز.
12
غلام­حسین­زاده، غلام­حسین. نوروزی، حامد. (1389). «نقش تکرار آوایی در انسجام واژگانی شعر عروضی فارسی». ادب و زبان (نشریه دانشکده ادبیات و علوم انسانی کرمان)، پیاپی 24، صص 251- 281.
13
غیاثی، غلامرضا. (1373). انسجام در زبان فارسی. پایان­نامه کارشناسی ارشد دانشگاه تهران، 1373.
14
مالیمر، تیمور (1388)، «ساختار منسجم غزلیات حافظ شیرازی». فنون ادبی، پاییز و زمستان 1388، شماره 1، صص 41- 56.
15
ولک، رنه. (1373- 1378). تاریخ نقد جدید. (4جلد). ترجمهی سعید ارباب شیرانی، تهران: نیلوفر.
16
یاحقی، محمدجعفر و فلاحی، محمدهادی. (1389). «انسجام متنی در غزلیات سعدی و بیدل دهلوی، بررسی و مقایسه ده غزل از سعدی و ده غزل از بیدل». ادب و زبان (نشریه دانشکده ادبیات و علوم انسانی کرمان)، پیاپی 24، صص 327- 346.
17
یارمحمدی، لطف الله. (1372) شانزده مقاله در زبان­شناسی کاربردی و ترجمه. شیراز: نوید.
18
ـــــــــــــــــــــ (1373). «ساخت گفتمانی و متنی رباعیّات خیّام و منظومه­ی انگلیسی فیتز جرالد». مجموعه مقالات دومین کنفرانس زبانشناسی نظری و کاربردی، به کوشش سیدعلی میرعمادی، انتشارات دانشگاه علّامه طباطبایی: صص 601 -620 .
19
Abrams. M. H.A. (1999). glossary of Literary Terms. Heinle & Heinle, 7th Ed.
20
Brown. G. & Yule.G. (1989). Discourse Analysis. New York: Cambridge.
21
Chris Baldic. (2004). Dictionary of Literary Terms. Oxford.
22
G.(2002) Pragmatics and Discourse. London and New York. Cutting.
23
Halliday. M. A. K and R. Hassan. (1976). Cohesion in English. London: Longman.
24
Mayakovsky. (1970) How are Verses made? Translated from Russian by G. M. Hyde. London.
25
Noormohammadi. E. A. (1988). Contrastive Analysis of Cohesion in English and Persian. Shiraz University.
26
ORIGINAL_ARTICLE
چیستی و اقسام مرگ از منظر عطار
چیستی و اقسام مرگ از منظر عطار چکیده مرگ از جمله رویدادهای رازآلود بشر از آغاز آفرینش بوده است. از آن­جا که بشر همیشه خود را با این پدیده مواجه ­دیده و از آن گریزان و ترسان بوده، دغدغه­ای همیشگی برای شناختن و شناساندن آن داشته است. بررسی اندیشه­ی مرگ از دیدگاه عطار، عارف توانمند قرن ششم هجری، توجه به این دغدغه­ی مشترک بشری است. مرور و تأمل بر کاربردهای واژه­ی مرگ و مترادف­های آن در آثار عطار، نشان می­دهد که عطار به مرگ، بینشی چند جانبه دارد و هرگز در پی محدود کردن آن به معنایی خاص برنیامده؛ بلکه به فراخور موقعیت، هربار به یکی از معانی و جوانب آن پرداخته است؛ از این رو با توسعه­ در معنای مرگ، دو نوع مرگ را مطرح می­کند: مرگ طبیعی و مرگ ارادی (عارفانه­ی عاشقانه). برجسته­ترین معنایی که عطار در آثار خویش برای مرگ آورده است، معنای اخیر است که در مقابل آن علاوه بر جسم و جان، بهشت نیز رنگ می­بازد و حجاب راه به حساب می­آید. از سوی دیگر، وی مرگ را امری همگانی و یک­سان برای تمام موجودات عالم هستی می­داند و همین به رخ کشیدن حادثه­ای است که همواره بر آدمی فاتح و غالب است و مانند سدّی عظیم و حادثه­ای گریزناپذیر در برابر خواسته­های بی­پایان آدمی رخ می­نماید. از این رو بشر نه تنها نمی­تواند هیچ تدبیری در مواجهه با آن بیندیشد؛ بلکه حتی هیچ علم و آگاهی نیز در این باره ندارد و تنها راه درمان این درد، تسلیم و خموشی است. از طرف دیگر؛ دنیا کاروان­سرایی است که بشر مدتی محدود در آن زندگی می­کند و سپس آن را در اختیار دیگران قرار می­دهد. پس بشر باید بیدار بماند و آماده­ی شنیدن آوای درای کاروان باشد. واژه­های کلیدی: مرگ، عطار، عارف، ناپایداری، دنیا، زندگی، آخرت. 3/2/93
https://jba.shirazu.ac.ir/article_1953_e8522cef6b834cd2e0eb7c439f0872fb.pdf
2014-08-23
39
66
10.22099/jba.2014.1953
"آخرت"
"دنیا"
"زندگی"
"عارف"
"عطار"
"مرگ"
علی محمد
ساجدی
drsajedi@yahoo.com
1
دانشگاه شیراز
LEAD_AUTHOR
محبوبه
جباره ناصرو
2
دانشگاه قم
AUTHOR
قرآن کریم. (1384). ترجمهی مهدی الهی قمشهای، تهران: سپهر.
1
احمدی، بابک. (1376). چهار گزارش از تذکرهالاولیاء. تهران: مرکز.
2
تولستوی، لئو. (1379). مرگ ایوان ایلیچ. ترجمه­ی علی­اصغر بهرامی، تهران: جوانه رشد.
3
حافظ، شمس الدین محمد. (1392). دیوان غزلیات. به کوشش خلیل خطیب­رهبر، تهران: انتشارات صفی­علیشاه.
4
خیام، عمر ابنابراهیم. (1381). رباعیات خیام. تصحیح، مقدمه و حواشی محمدعلی فروغی و قاسم غنی، همراه با ترجمه­ی انگلیسی فیتز جرالد، به کوشش بهاءالدین خرمشاهی. تهران: ناهید.
5
دِ اونامونا، میگل. (1380). درد جاودانگی (سرشت سوگناک زندگی). ترجمه­ی بهاءالدین خرمشاهی، تهران: ناهید.
6
دنی، لئون. (1342). عالم پس از مرگ. ترجمه و اقتباس محمد بصیری، تهران: مؤسسه مطبوعاتی عطائی.
7
رضازاده، سیدمحسن. (1383). مرگ و جاودانگی. تهران: دفتر پژوهش و نشر سهروردی.
8
ریتر، هلموت. (1374). سیری در آراء و احوال شیخ فریدالدین عطار نیشابوری. ترجمه­ی عباس زریابخویی و مهرآفاق بایبری، تهران: الهدی.
9
زرین­کوب، عبدالحسین. (1380). صدای بال سیمرغ. تهران: سخن.
10
شجیعی، پوران. (1373). جهانبینی عطار. تهران: مؤسسه نشر ویرایش.
11
شفیعی کدکنی، محمدرضا. (1378). زبور پارسی. تهران: آگه.
12
شولتس، دوآن. (1387). روانشناسی کمال. ترجمه­ی گیتی خوشدل، تهران: پیکان.
13
شیروانی، علی. (1388). نهج البلاغه. قم: نسیم حیات.
14
طباطبایی، محمد حسین. (1361). حیات پس از مرگ. ترجمه­ی مهدی نبوی و صادق لاریجانی، تهران: نور فاطمه.
15
فروزانفر، بدیعالزمان. (40-1339). شرح احوال و نقد و تحلیل آثار شیخ فریدالدین عطار نیشابوری. تهران: انجمن آثار ملی.
16
فروزانفر، بدیع­الزمان. (1380). احادیث و قصص مثنوی. ترجمه­ی کامل و تنظیم مجدد حسین داوودی، تهران: امیرکبیر.
17
فلاماریون، کامیل. (1373). مرگ و اسرار آن. ترجمه­ی بهنام جمالیان، تهران: مرکز نشر فرهنگی مشرق.
18
کیکاووس­بن اسکندر. (1352)، قابوس­نامه. تحقیق دکتر غلامحسین یوسفی، تهران: بنگاه ترجمه و نشر کتاب.
19
گاندی، مهاتما. (1386). چرا ترس از مرگ و مویه بر آن؟ گردآوری: آناند هینگورانی، ترجمه­ی شهرام نقش تبریزی، تهران: ققنوس.
20
عطار نیشابوری، فریدالدین محمد بن ابراهیم. (بیتا). الهینامه. تصحیح فؤاد روحانی، تهران: زوّار.
21
_________________________ (1387). الهی­نامه. مقدمه، تصحیح و تعلیقات محمدرضا شفیعی­کدکنی، تهران: سخن.
22
_________________________ (1338الف). اسرارنامه. تصحیح صادق گوهرین، تهران.
23
________________________ (1386الف). اسرارنامه. مقدمه، تصحیح و تعلیقات محمدرضا شفیعی­کدکنی، تهران: سخن.
24
________________________ (1338ب). مصیبتنامه. به اهتمام و تصحیح نورانی وصال، مشهد: زوار.
25
_______________________ (1386ب). مصیبتنامه. مقدمه، تصحیح و تعلیقات محمدرضا شفیعی­کدکنی، تهران: سخن.
26
_______________________ (1384). منطق الطیر. تصحیح وتعلیقات محمدرضا شفیعی­کدکنی، تهران: سخن.
27
___________________________ (1375). مختارنامه. تهران: سخن.
28
___________________________(1385). تذکره الاولیاء. تهران: طلوع.
29
___________________________ (1387). تذکره الاولیاء. بررسی، تصحیح متن و توضیحات از محمد استعلامی، تهران: زوّار.
30
علی­بن ترکه، صائن­الدین. (1375)­. عقل و عشق یا مناظرات خمس. محقق و مصحح: اکرم جوی نعمتی، تهران: میراث مکتوب.
31
مترلینگ، موریس. (1314). از جهان تا ابدیت. ترجمه­ی عنایت­الله شکیباپور، مؤسسه­ی مطبوعاتی تهران: فرخی.
32
مترلینگ، موریس. (1328). دنیای دیگر. ترجمه­ی ذبیح­الله منصوری، تهران: کانون معرفت.
33
مترلینگ، موریس (1337). دروازه­ی بزرگ. ترجمه­ی ذبیح­الله منصوری و فرامرز برزگر، تهران: کانون معرفت.
34
معتمدی، غلامحسین. (1372). انسان و مرگ، درآمدی بر مرگشناسی. تهران: مرکز.
35
ملکیان، مصطفی. (1379). تاریخ فلسفهی غرب. تهران: پژوهشکدهی حوزه و دانشگاه.
36
ملکیان، مصطفی (1380). «رویکرد وجودی به نهج البلاغه». پژوهشنامهی علامه، دوره اول، شماره 10، پاییز.
37
مودی، ریموند. (1373). زندگی پس از مرگ. ترجمه­ی شهناز انوشیروانی، تهران: مؤسسه خدمات فرهنگی رسا.
38
مولوی، جلال­الدین محمَد بلخی. (1383). مثنوی معنوی. به کوشش مهدی آذریزدی، تهران: پژوهش.
39
مولوی، جلالالدینمحمد. (1381). کلیات دیوان شمس تبریزی. (2جلد)، با مقدمه­ی بدیعالزمان فروزانفر، تهران: میلاد.
40
مولوی، جلال­الدین محمد. (1390 و 1392). شرح جامع مثنوی، تألیف کریم زمانی، تهران: اطلاعات.
41
نفیسی، سعید. (1320). جست­وجو در احوال و آثار فریدالدین نیشابوری. چاپخانهی اقبال: تهران.
42
نسفی، عزیزالدین. (1359). کشف الحقایق. به کوشش مهدوی دامغانی، تهران: زوار.
43
ORIGINAL_ARTICLE
بررسی رباعیات خیام از منظر گفتمان شناسی انتقادی با بهره گیری از مؤلفه های جامعه شناختی-معنایی گفتمان مدار
با وجود روش های متعدد تحلیل گفتمان انتقادی در زبان انگلیسی٬ هنوز چارچوب تحلیلی مناسبی جهت مطالعه منابع غنی شعر و ادب فارسی در این زبان تعبیه نشده است. لذا٬ پژوهش حاضر کوششی است در چارچوب گفتمان شناسی انتقادی به منظور تحلیل گزیده ای از رباعیات خیام با بهره گیری از الگوی تحلیلی پیشنهادی توسط یارمحمدی(۱۳۹۱) که خود برگرفته از الگوی تحلیل گفتمان انتقادی ون لیوون (١٩٩۶) می باشد. در این پژوهش٬ علاوه بر تحلیل کیفی ٤٠ رباعی از رباعیات خیام که بصورت تصادفی انتخاب گردیده اند٬ از روش- های تحلیل کمّی نظیر محاسبه فراوانی و آزمون مربع خی نیز استفاده شده است. نتایج بررسی های کمّی حاکی از آن است که در میان مؤلفه های گفتمان مدار موجود در الگوی مورد نظر٬ اظهار با قرینه فحوایی در مقایسه با اظهار با قرینه لفظی از فراوانی معناداری برخوردار است. همچنین٬ نتایج این پژوهش مؤید کارایی الگوی تحلیل گفتمان انتقادی مذکور در بررسی متون ادبی به ویژه انواع شعر می باشد. امید است نتایج به دست آمده از این پژوهش توانسته باشد با اراﺋﻪ چارچوبی تحلیلی که در زبان فارسی تازگی دارد گام ﻣﺆثری در جهت ارائه الگوهای تحلیل گفتمان شناختی جامع و نظام مند به منظور تحلیل متون مختلف در زبان فارسی بردارد.
https://jba.shirazu.ac.ir/article_1952_2912478e548347f4199bd2048c4c9b37.pdf
2014-08-23
67
82
10.22099/jba.2014.1952
ساختارهای گفتمان مدار
گفتمان شناسی انتقادی
مؤلفه های جامعه شناختی-معنایی
مؤلفه های گفتمان مدار
مریم
شریف
sharifmar@yahoo.com
1
دانشگاه آزاد اسلامی واحد شیراز
LEAD_AUTHOR
لطف الله
یارمحمدی
lyarmoh@gmail.com
2
دانشگاه آزاد اسلامی واحد شیراز
AUTHOR
احمدی، بابک. (١٣٨۵). ساختار و ﺗﺄویل متن. تهران: مرکز.
1
آقاگل زاده، فردوس. (١٣٨٦). «تحلیل گفتمان انتقادی و ادبیات». ادب پژوهی، ، دوره ١، شماره ۱، صص١۷-۲۸.
2
داوری اردکانی، رضا؛ نیلی پور، رضا؛ قاﺋمینیا، علیرضا؛ جاج، آنتونی و یارمحمدی، لطف الله. (١٣٩۱). زبان استعاری و استعارههای مفهومی. تهران: هرمس.
3
زاهدی، کیوان و ایمانی، آسیه. (١٣٩۰). «زن در ضرب المثلهای انگلیسی: رویکرد تحلیل انتقادی گفتمان». دوفصلنامهی نقد زبان و ادبیات خارجی، سال 4، دوره ۴، شماره ۷، صص۸۱-١۱۳.
4
فلاحی، محمدهادی؛ توکلی، نسترن و صاحبی، سیامک. (١٣٨٩). «بررسی و نقد روایی گلستان بر اساس نظریهی تحلیل انتقادی گفتمان». فصلنامهی پژوهشزبانوادبیاتفارسی، دوره ۸ ، شماره ١٦، صص١٠٩-١۳۳.
5
مجذوب صفا، امیرعباس. (١۳٦۴). رباعیات حکیم عمر خیام. تهران: اقبال.
6
محسنی، محمدجواد. (١٣٩۱). «جستاری در نظریه و روش تحلیل گفتمان فرکلاف». فصلنامهی معرفت فرهنگی اجتماعی، سال سوم، دوره ۳، شماره۳، صص٦۳-۸٦.
7
هدایت، صادق. (۱۳۱۳). ترانههای خیام.تهران: تدبیر.
8
یارمحمدی، لطف الله. (١٣٨٣). گفتمانشناسی رایج و انتقادی. تهران: هرمس.
9
ـــــــــــــــــــ. (١٣٨۵). ارتباطات از منظر گفتمانشناسی انتقادی. تهران: هرمس.
10
ــــــــــــــــــ. (١٣٨٩). از شیراز تا کشمیر: مجموعه مقالات در آموزش زبان. شیراز: فانوس اندیشه.
11
Fairclough, N. (1989). Language and power. London: Longman.
12
Hodge, R. & Kress, G. (1979). Language as ideology. London: Routledge.
13
Van Dijk, T.A. (1996). Discourse, power and access. In C.R. Caldas-Coulthard & M. Coulthard, (Eds.), Texts and practices: Readings in critical discourse analysis, pp. 84-104. London: Routledge.
14
Van Leeuwen, T. (1996). The representation of social actors. In C.R. Caldas-Coulthard & M. Coulthard, (Eds.), Texts and practices: Readings in critical discourse analysis, pp. 32-70. London: Routledge.
15
ORIGINAL_ARTICLE
سید علی صالحی، شعرِ گفتار و سمبولیسم
سید علی صالحی، شناخته شدهترین نمایندهی شعر گفتار است که در زبان محاوره، ظرفیت و قابلیتهای تازه و شاعرانهای را جُستوجو کردهاست. شناختِ مناسبی که وی از زبان محاوره دارد و توفیقی که در بهرهمندی خلاقانه از آن یافته، منجر به ارائهی گونهی تازه و متفاوتی از شعرِ نو شده که خواص گفتاری را به عنوان اصلیترین مختصهی خود، حفظ می کند. صالحی زبان عامیانه را به بستری برای کُنشهای شاعرانه تبدیل کرده؛ طوری که شگردهای شعری و هنریِ او به صورتِ بخشی از زبان محاوره درآمده و از روابطِ این زبان تبعیت میکنند. صمیت، جذابیت و عاطفیِ بودن، مختصههایی بارز در کلامِ صالحی هستند که به واسطهی لحنِ تخاطبی و استفادهی فراگیر او از شگردهای روایت و گفتار، مثلِ دیالوگ، تکگویی درونی و بیرونی، همچنین به کارگیری حالات و رفتارهای گفتاری، مانند لحنِ شکوه و شکایت، سفارش و توصیه، یادآوری، سرزنش و غیره به وجود آمده و ارتباطِ عاطفی و نزدیکی را با مخاطب دامن زده است. سمبولیسمِ صالحی در حقیقت، برآیندی از تلفیق بیانِ گفتاری و عناصر و نشانههایی عینی و ذهنی است که عواطف و اندیشههای وی را نمایندگی میکند. در این مقاله، ضمنِ اشاره به ابعادِ بهرهمندی صالحی از امکانات و عناصر زبان گفتاری، کیفیت نمادپردازی و تکوینِ بیانِ سمبولیک وی در اشعارش تبیین شدهاست.
https://jba.shirazu.ac.ir/article_1957_0ce69cfd471cd7be566fcb89a4e5b2c9.pdf
2014-08-23
83
106
10.22099/jba.2014.1957
واژه های کلیدی: صالحی
شعرگفتار
زبان محاوره
سمبول
عاطفه
مخاطب
ناصر
علیزاده
dr.alizadeh46@yahoo.com
1
دانشگاه شهید مدنی آذربایجان/ هیات علمی
AUTHOR
عباس
باقی نژاد
a.baghenejad@gmail.com
2
عضو هیات علمی دانشگاه آزاد اسلامی ارومیه
LEAD_AUTHOR
آتشی، منوچهر. (1379). از بنفش تند تا...، مجموعه اشعار و اندیشه­های هوشنگ ایرانی. با مقدمه­ی منوچهر آتشی، تهران: نخستین.
1
باباچاهی، علی. (1367). «جریان­های شعری از دهه­ی چهل تا امروز». ماهنامه­ی آدینه، شماره 26، صص30–34.
2
ـــــــــــــــ (1377). گزاره های منفرد. تهران: نارنج
3
ـــــــــــــــ (1381). سه دهه شاعران حرفه­ای. تهران: ویستار.
4
ــــــــــــــ (1382). «مولفه­ها و محورهای شعر منوچهر نیستانی». مجله­ی گوهران، شماره 2، صص23-26.
5
ــــــــــــــ (1381). سه دهه شاعران حرفه­ای. تهران: ویستار.
6
ـــــــــــــــ (1384). عاشقانه­ترین­ها، گزینش و تحقیق. تهران: ثالث.
7
براهنی، رضا. (1371). طلا در مس. ج2، تهران: نویسنده.
8
ـــــــــــــ (1374) .گزارش به نسل بی­سن فردا. تهران: مرکز.
9
ـــــــــــــ (1365). هنر و ادبیات امروز1، گفت و شنود با براهنی/ شاملو. به کوشش ناصر حریری، بابل: کتابسرای بابل.
10
بلزی، کاترین. (1379). عمل نقد. ترجمه­ی عباس مخبر، تهران: قصه.
11
تسلیمی، علی. (1387). گزارههایی در ادبیات معاصر ایران، شعر. تهران: اختران.
12
تولستوی، لئون. (1364). هنر چیست. ترجمه­ی کاوه دهگان، تهران: امیرکبیر.
13
جورکش، شاپور. (1383). بوطیقای شعر نو. تهران: ققنوس.
14
حسن­لی، کاووس. (1383). گونه­های نوآوری در شعر معاصر ایران. تهران: ثالث.
15
حقوقی، محمد. 1381. حد همین است. تهران: قطره.
16
دلاشو، م لوفر. (1364). زبان رمزی افسانه­ها. ترجمه­ی جلال ستاری، تهران: توس.
17
رویایی، یداله. (1357). از سکوی سرخ. تهران: مروارید.
18
ـــــــــــــ (1382). منِ گذشته: امضا، فارسی/ فرانسه. تهران: کاروان.
19
ریچاردز، آی. ا. (1375). اصول نقد ادبی. ترجمه سعید حمیدیان، تهران: علمی و فرهنگی.
20
سیدحسینی، رضا. (1387). مکتبهای ادبی، جلد 2، تهران: نگاه.
21
شفیعی­کدکنی، محمدرضا. (1371). شاعر آیینه­ها. تهران: آگاه.
22
شمیسا، سیروس. (1391). مکتب­های ادبی. تهران: نگیما.
23
صالحی، سیدعلی. (1370). «مساحت و تناسب شعر». ماهنامه­ی دنیای­سخن. شماره 42، صص44- 45.
24
ــــــــــــــــ (1377). «فراگفتمان برای حوصله ایوب». ماهنامه­ی دنیای­سخن، شماره80 ، صص38- 39.
25
ــــــــــــــــ (1382). شعر در هر شرایطی. تهران: نگیما.
26
ــــــــــــــــ (1385). مجموعه اشعار، دفتر یکم. تهران: نگاه.
27
فتوحی، محمود. (1386). بلاغت تصویر. تهران: سخن.
28
فلاحتی، مهدی. (1372). «معنای معاصر شعر». ماهنامه­ی آدینه، شماره 84 و85، صص48- 51.
29
قبانی، نزار. (1364). داستان من و شعر. ترجمه­ی غلامحسین یوسفی، تهران: توس.
30
کریس، جیمز جی. (1380). مدرنیته و مدرنیسم. ترجمه و تدوین حسینعلی نوذری، تهران: نقش جهان.
31
لنگرودی، شمس. (1378). تاریخ تحلیلی شعر نو. جلد 4، تهران: مرکز.
32
محیط، احمد. (1369). «خلاقیت هنری، آفرینش زیبایی». ماهنامه­ی گردون، شماره 2، صص 12- 15.
33
مختاری، محمد. (1378). هفتاد سال عاشقانه، تحلیلی از ذهنیت غنایی معاصر. تهران: تیراژه.
34
مک­هیل، برایان. (1387). عشق و مرگ در نوشتار پسامدرنیستی، ادبیات پسامدرن. تدوین و ترجمه­ی پیام یزدانجو، تهران: مرکز.
35
نفیسی، آذر. (1368). «آشنایی­زدایی در ادبیات». کیهان فرهنگی، سال 6، شماره 2، صص34-38.
36
نوذری، حسینعلی. (1380). واژگان توصیفی، اصطلاحات و تعابیر مدرنیته و پستمدرنیته، مدرنیته و مدرنیسم. ترجمه و تدوین حسینعلی نوذری، تهران: نقش جهان.
37
نیمایوشیج. (1357). حرف­های همسایه. تهران: دنیا.
38
یاحقی، محمدجعفر. (1388). جویبار لحظه­ها. تهران: جامی.
39
یونگ، کارل گوستاو. (1372). انسان و سمبول­هایش. ترجمه­ی ابوطالب صارمی، تهران: امیرکبیر.
40
ORIGINAL_ARTICLE
ابزارهای آفریننده انسجام متنی و پیوستارهای بلاغی در ویس و رامین
برخی از نظریه های زبانشناسی امکانات مفیدی را برای تحلیلِ متون ادبی پیش می نهند. یکی از این نظریه ها، نظریه هلیدی و حسن است. در این نظریه ارتباط معنایی، لفظی، نحوی یا منطقی جمله های یک متن «انسجام» نامیده شده است. از این دیدگاه، انسجام در زبان معیار عواملی دارد که عبارتند از: دستوری، واژگانی، پیوندی. و هر کدام از این عوامل دربردارندهی عوامل جزئی تر هستند. هدف این مقاله بررسی هر یک از این عوامل انسجام در مثنوی ویس و رامین فخرالدین اسعد گرگانی است و در انتها، نتیجه نشان می دهد که در میان گونه های متنوع انسجام، انسجام واژگانی بخصوص تکرار و تضاد، و انسجام پیوندی بویژه ارتباط اضافی، بیشترین تأثیر را در پیوستگی و یکپارچگیِ بیت های ویس و رامین به خود اختصاص داده است. از سوی دیگر سایر عوامل انسجامی در سخن فخرالدین به طور محسوس، برجستگی دارد که می توان این موارد را همراه با کوتاهی جمله های ویس و رامین از دلایل سادگی و فهم پذیری شعر فخرالدین دانست. روش پژوهش توصیفی است و نتایج با استفاده از تحلیل بیت ها، به شیوه کتابخانه ای و سندکاوی بررسی شده اند و هر کدام از عوامل انسجام با ذکر نمونه بیت و بسامد تکرار، مورد بررسی قرار می گیرد.
https://jba.shirazu.ac.ir/article_1873_191d357acceaf019d3b78f5958b92b37.pdf
2014-08-23
107
134
10.22099/jba.2014.1873
انسجام متنی
انسجام دستوری
انسجام واژگانی
انسجام پیوندی
ویس و رامین
مسعود
فروزنده
foroozandeh@lit.sku.ac.ir
1
استادیار دانشگاه شهرکرد
LEAD_AUTHOR
امین
بنی طالبی
دانشگاه شهرکرد
2
aminbanitalebi@ yahoo.com
AUTHOR
اخلاقی، اکبر. (1376). تحلیل ساختاری منطق الطیر عطار. اصفهان: فردا.
1
باغینی­پور، مجید. (1375). «نگاهی گذرا به جنبه­هایی از سخن­کاوی». مجلّه­ی زبانشناسی، تهران: مرکز نشر دانشگاهی، سال 13، شماره 1و2، صص 14-29.
2
تاکی، گیتی. (1378). «پیوستگی و همبستگی متن یا انسجام و ارتباط مطالب در زبان فارسی». مجلّه­ی زبان­شناسی، تهران: مرکز نشر دانشگاهی، سال 14، شماره 1و2، صص 65-83.
3
خلیلی­جهان­تیغ، مریم. (1380). سیب جان. تهران: سخن.
4
زرین­کوب، حمید. (1358). چشمانداز شعر نو فارسی. تهران: توس.
5
شفیعی­کدکنی، محمدرضا. (1370). صور خیال در شعر فارسی. تهران: آگاه.
6
شمیسا، سیروس. (1383). بیان و معانی. تهران: فردوس.
7
صفوی، کوروش. (1379). درآمدی بر معنیشناسی. تهران: سوره­ی مهر.
8
فتوحی، محمود. (1391). سبک شناسی. تهران: سخن.
9
فتوحی، محمود. (1386). بلاغت تصویر. تهران: سخن.
10
گرگانی، فخرالدین اسعد. (1337). ویس و رامین. به اهتمام محمدجعفر محجوب، تهران: بنگاه نشر اندیشه.
11
لطفی­پورساعدی، کاظم. (1371). «درآمدی به سخن­کاوی». مجلّه­ی زبان­شناسی، سال 9، شماره پیاپی 17، صص 109-122.
12
لونگینوس. (1379). درباب شکوه سخن. ترجمه­ی رضا سیدحسینی، تهران: نگاه.
13
Crystal, D. (1992). an Encyclopedic dictionary of Language and Languages.Oxford: Black well.
14
ORIGINAL_ARTICLE
بازتاب جنبه هایی از فرهنگ و ادبیات هند در شعر صائب
چکیده پیوند فرهنگی و ادبی ایران و هند در طول تاریخ، پیوندی استوار و غیر قابل انکار بوده و با فراز و فرودهای بسیار در گسترهی روزگاران استمرار داشته است. این پیوند در عصر صفویان ایران و گورگانیان هند به اوج خود رسیده که شعر و ادبیات این عصر، آیینهی تمامنمای آن است. شعر صائب که نقطهی اوج شعر این عصر است، با هنرمندیهای بسیار، تعامل فرهنگی و ادبی این دو سرزمین را به تصویر کشیده به گونهای که در آمیختگی فرهنگ و ادبیات ایران و هند یکی از ویژگیهای بارز آن به شمار می آید: استقبال از شعر پارسی گویان هند، بهرهگیری از سنّتهای ادبی این سرزمین، بهکارگیری زبان شعری شاعران پارسی گوی هند، تأثیر-پذیری از عاشقانههای ادبیات هند و سرانجام بازتاب فرهنگ، اعتقادات، آداب و رسوم هندوان، از جلوههای بارز پیوند فرهنگی و ادبی ایران و هند در شعر صائب است که درک و فهم شعر او و گرهگشایی پیچیدگیهای آن، بدون آگاهی از موارد مذکور، چندان آسان نیست. این مقاله با جستجو در دیوان صائب و استخراج ابیات مرتبط با موضوع و نقد و تحلیل و دستهبندی موارد استخراج شده و بهرهگیری از پژوهشهای این حوزه کوشیده است با معرفی برخی از جلوههای فرهنگ و ادبیات هند در شعر صائب، راهی برای ورود به دنیای پر رمز و راز شعر او بگشاید. واژههای کلیدی: ادبیات، ایران، شعر، صائب، فرهنگ، هند.
https://jba.shirazu.ac.ir/article_1853_13120269e8791e41581d78e63e4b3659.pdf
2014-08-23
135
160
10.22099/jba.2014.1853
ادبیات
ایران
شعر صائب
فرهنگ
هند
یحیی
کاردگر
kardgar1350@yahoo.com
1
عضو هیأت علمی دانشگاه قم
LEAD_AUTHOR
آزاد بلگرامی، میرغلام­علی. (1382). غزالان الهند. تصحیح سیروس شمیسا، تهران: صدای معاصر.
1
ابن اثیر. (1351). کامل (تاریخ بزرگ اسلام و ایران). ج16، ترجمه­ی علی هاشمی حائری، تهران: مؤسسه مطبوعاتی علمی.
2
ابن ندیم. (1346). الفهرست. ترجمه­ی م. رضا تجدّد، تهران: چاپخانه بانک بازرگانی ایران.
3
اکرمی، محمدرضا. (1390). استعاره در غزل بیدل. تهران: مرکز.
4
بهار، محمدتقی. (1371). بهار و ادب فارسی. (2جلد)، به کوشش محمد گلبن، تهران: امیر کبیر.
5
بیرونی، ابوریحان. (1383). الصّیدنه فی الطّب. ترجمه­ی باقر مظفرزاده، تهران: فرهنگستان زبان و ادب فارسی، نشر آثار.
6
بیرونی، ابوریحان. (بی­تا). تحقیق ماللهند. ج1، ترجمه­ی منوچهر صدوقی، تهران: مؤسسه مطالعات و تحقیقات فرهنگی وابسته به وزارت فرهنگ و آموزش عالی.
7
پیرنیا، حسن و اقبال آشتیانی، عباس. (1384). تاریخ ایران. مقدمه­ی باستانی پاریزی، تهران: علم.
8
جعفری، یونس. (1355). چند نکته درباره­یصائب تبریزی. ارمغان، سال45، شماره7و8، صص 400-417.
9
داراشکوه، محمد.­ (1381). سرّ اکبر (ترجمه اوپانیشاد)، (2جلد)، به کوشش تاراچند و محمدرضا جلالی نائینی، تهران: علمی.
10
دهخدا، علی­اکبر. (1377). لغت­نامه. ( 15جلد)، تهران: دانشگاه تهران.
11
دهلوی، امیرخسرو. (1380)، دیوان امیرخسرو دهلوی. تصحیح محمد روشن، تهران: نگاه.
12
رامی، شرف­الدین. (1376). انیس العشاق. به اهتمام محسن کیانی، تهران: روزنه.
13
ریپکا، یان. (1381). تاریخ ادبیات ایران. (2جلد)، ترجمه­ی ابوالقاسم سرّی، تهران: سخن.
14
زلالی خوانساری، محمدحسن (1385). کلیات زلالی. تصحیح سعید شفیعیون، تهران: کتابخانه­ی مجلس شورای اسلامی.
15
سعادت، اسماعیل. (1384). دانش­نامه­ی زبان و ادب فارسی، ج1 ( آب- برزُویه)، تهران: فرهنگستان زبان و ادب فارسی.
16
سعدی، مصلح­بن­عبدالله(1369). بوستان. تصحیح غلامحسین یوسفی، تهران: خوارزمی.
17
ــــــــــــــــــــــ.(1377). گلستان. تصحیح غلامحسین یوسفی، تهران: خوارزمی.
18
شبلی نعمانی. (1363). شعر العجم. ( ج 3، 4، 5)، ترجمه­ی سیدمحمدتقی فخرداعی گیلانی، تهران: دنیای کتاب.
19
صائب تبریزی، محمدعلی. (1370). دیوان صائب. ( 6جلد)، به کوشش محمد قهرمان، تهران: علمی و فرهنگی.
20
ــــــــــــــــــــــــ . (1385). سفینه­ی صائب. به کوشش صادق حسینی اشکوری، اصفهان: دانشگاه اصفهان، قم: مجمع ذخایر اسلامی.
21
صفا، ذبیح­الله. (1371). تاریخ ادبیات در ایران. (5 جلد)، تهران: فردوس.
22
عبیری، زهرا. (1386). «نظیرهگویی در دیوان صائب تبریزی». پایان­نامه­ی کارشناسی ارشد دانشگاه قم.
23
عزیزیان، کبری. (1383). راهنمای دیوان صائب تبریزی. تهران: علمی و فرهنگی.
24
قرایی، فیاض. (1385). ادیان هند. مشهد: دانشگاه فردوسی.
25
گلچین­معانی، احمد. (1373). فرهنگ اشعار صائب. (2جلد)، تهران: امیرکبیر.
26
گویا اعتمادی، سرور. (1329). آثار صائب. آریانا، ج8، شماره7، صص7-9.
27
لسان، حسین. (1370). گزیده­یاشعار مسعود سعد. تهران: علمی و فرهنگی.
28
مسعود سعد سلمان. (1384). دیوان­ مسعود سعد سلمان. مقدمه­ی­ رشید یاسمی، به اهتمام­ پرویز بابایی، تهران: نگاه.
29
مصطفوی سبزواری، رضا. (1382). یادگار هندوستان. تهران: الهدی.
30
موریسن، جرج و دیگران. (1380). تاریخ ادبیات ایران از آغاز تا امروز. ترجمه­ی یعقوب آژند، تهران: گستره.
31
نظامی عروضی. (1388). چهار مقاله. تصحیح محمد قزوینی، به کوشش محمد معین، تهران: زوّار.
32
نفیسی، سعید. (1371). سرچشمه­یتصوّف در ایران. تهران: فروغی.
33
نوایی، عبدالحسین. (1387). روابط سیاسی و اقتصادی ایران در دوره­ی صفویه. تهران: سمت.
34
همایی، جلال­الدین. (1373). تاریخ مختصر ادبیات ایران. تهران: هما.
35
یاحقی، محمدجعفر. (1375). فرهنگ اساطیر. تهران: پژوهشگاه علوم انسانی و سروش.
36
ORIGINAL_ARTICLE
لزومِ تصحیحِ دوبارهی غزلیاتِ شمس
تصحیح متون کهن همواره موردِ توجّه ادب دوستانی بوده که دغدغهشان فراهم کردن ِمتنی منقّح و نزدیک به گفتارِ مؤلف است. یکی از متونِ بحث برانگیز از لحاظ تصحیح، کلیّاتِ شمس تبریزی از جلالالدّین محمّد مولوی است. این اثر سترگ به دلیل حجمِ گستردهی آن و مشوّش بودنِ نسخِ موجود از آن، هنوز متنِ کاملاً قابلِ اعتمادی از جهتِ تصحیح ندارد، در سال 1344ـ1336 توسط مولویشناسِ گرانقدر استاد بدیعالزمانِ فروزانفر به شکلِ انتقادی تصحیح شده و همواره موردِ بحثِ پژوهشگرانِ مختلف قرار گرفتهاست. در این پژوهش، تحتِ عنوانهای زیر، برآنیم که لزوم تصحیحِ دوبارهی غزلیاتِ شمس و نقد تصحیحهای موجود را مورد بررسی قرار دهیم و آرایِ بزرگانِ ادب را در این مورد برشماریم؛ این عناوین عبارتند از: 1. مقدّمه و پیشینهی تصحیح غزلیات شمس، 2. تصحیحِ استاد فروزانفر و نقد آن، 3. تصحیح دکتر توفیق سبحانی و نقد آن، 4. نکاتی دربارهی دیوان مصحَّح استاد فروزانفر و دکتر توفیق سبحانی.
https://jba.shirazu.ac.ir/article_1956_dda8f2df5b214d70358eb7f79b8722eb.pdf
2014-08-23
161
186
10.22099/jba.2014.1956
غزلیات شمس
مولوی
نسخِ خطی دیوان شمس
توفیق سبحانی
فروزانفر
محمدیوسف
نیری
mynayyeri@yahoo.com
1
استاد زبان و ادبیات فارسی دانشگاه شیراز
AUTHOR
الهام
خلیلی جهرمی
khalilijahromi115@yahoo.com
2
دانشجوی دکتری زبان و ادبیات فارسی گرایش ادبیات عرفانی دانشگاه شیراز
AUTHOR
شیرین
رزمجو بختیاری
shirin.razmjoo@gmail.com
3
دانشجوی دکتری زبان و ادبیات فارسی گرایش ادبیات عرفانی دانشگاه شیراز
LEAD_AUTHOR
آتابای، بدری. (2535، معادل 1355). فهرست دیوانهای خطی کتابخانهی سلطنتی. تهران: زیبا.
1
افشار، ایرج و هانس روبرت، رویمر. (1376). سخنواره: پنجاه و پنج گفتار پژوهشی به یاد پرویز ناتل خانلری، تهران: توس.
2
دانشپژوه، محمّدتقی. (1348). فهرست میکروفیلمهای کتابخانه مرکزی دانشگاه تهران. تهران: دانشگاه تهران.
3
درایتی، مصطفی. (1389). فهرستواره دستنوشتههای ایران (دنا). ویراستاری مجتبی درایتی، تهران: کتابخانهی موزه و مرکز اسناد مجلس شورای اسلامی.
4
دهباشی، علی. (1384). تحفههای آن جهانی. تهران: سخن.
5
دین لوئیس، فرانکلین. (1385). مولانا دیروز تا امروز، شرق تا غرب. ترجمهی حسن لاهوتی، تهران: نشر نامک.
6
سبحانی، توفیق هـ . (1373). فهرست نسخههای خطی فارسی کتابخانههای ترکیه. تهران: مرکز نشر دانشگاهی.
7
ــــــــــــــــــ . (1386الف). «دیوان کبیر قونیه و کلیّات شمس استاد فروزانفر». ادبپژوهی، سال 1، شمارهی 2، صص 95ـ115.
8
ــــــــــــــــــ . (1386ب). «ما ماتِ توییم شمس تبریز». گفتوگو با توفیق سبحانی، کتابِ ماهِ ادبیات، سال 1، شمارهی 6 پیاپی، صص 5ـ9.
9
سلطان ولد. (1338). دیوان سلطان ولد با مقدمه ی سعید نفیسی. تهران: کتابفروشی رودکی.
10
شفیعیکدکنی، محمّدرضا. (1385). گزیدهی غزلیات شمس. تهران: علمی فرهنگی.
11
ـــــــــــــــــــــــ . (1387). غزلیات شمس. مقدّمه، گزینش و تفسیر محمّدرضا شفیعیکدکنی، تهران: سخن.
12
صدیق بهزادی، ماندانا. (1351). کتابنامهی مولوی. تهران: مؤسسهی تحقیقات و برنامهریزی علمی و آموزشی، مرکز خدمات کتابداری.
13
عطّار، محمّد بن ابراهیم. (1388). الهینامه. مقدّمه، تصحیح و تعلیقات محمّدرضا شفیعی کدکنی، تهران: سخن.
14
فروزانفر، بدیعالزّمان. (1390). رساله در تحقیق احوال و زندگانی مولانا جلالالدّین محمّد، مشهور به مولوی. تهران: زوّار.
15
ـــــــــــــــــــ . (1387). احادیث و قصص مثنوی. ترجمهی کامل و تنظیم مجدد حسین داودی، تهران: امیرکبیر.
16
مجاهد، احمد. (1385). «کلیات غزلیات شمس تبریزی (مورَّخ 654؟ق)». نامهی بهارستان، سال 6، شمارهی 1و2، صص 374ـ376.
17
مشتاقمهر، رحمان. (1388 الف). «نگاهی به حواشی کلیات شمس بر اساس نسخهی مورَّخ 770 به تصحیح توفیق سبحانی». کتابِ ماهِ ادبیات، سال 2، شمارهی 26، 76ـ91.
18
ـــــــــــــــــــ . (1388ب). «نگاهی دیگر به نسخهی قونیه و تصحیح فروزانفر از کلیات شمس». ادبپژوهی، سال 2، شمارهی 7و8، صص230ـ207.
19
ـــــــــــــــــــ . (1391). «تا تصحیح نهایی دیوان کبیر: نسخهی قونیه یا تصحیح فروزانفر؟». دوفصلنامهی ادبیات عرفانی دانشگاه الزهرا، سال 3، شمارهی 6، صص 179ـ143.
20
منزوی، احمد. (1348). فهرست نسخههای خطی فارسی. تهران: مؤسسهی فرهنگی منطقهای.
21
مولوی، جلالالدّین محمد. (1363). کلیات شمس یا دیوان کبیر.10جلد، با تصحیحات و حواشی بدیعالزمان فروزانفر، تهران: امیرکبیر.
22
ـــــــــــــــــــــــــ . (1386الف). دیوان کبیر، کلیات شمس تبریزی (چاپ عکسی از رویِ نسخه خطّی موزهی مولانا در قونیه). به اهتمامِ توفیق، هـ سبحانی، تهران: مؤسسهی پژوهشی حکمت و فلسفهی ایران.
23
ـــــــــــــــــــــــــ . (1386ب). دیوان کبیر، کلیات شمس تبریزی (نسخهی قونیه). 2جلد، توضیحات، فهرست و کشفالابیات و تصحیح توفیق هـ سبحانی، تهران: انجمن آثار و مفاخر فرهنگی.
24
ــــــــــــــــــــــــ . (1384). فیه ما فیه. تصحیحات و حواشی بدیعالزمان فروزانفر، تهران: امیرکبیر.
25
ــــــــــــــــــــــــ . (1374). دیوان شمس تبریزی. به کوشش منصور مشفق، با مقدّمهی جلالالدّین همایی، تهران: صفیعلیشاه.
26
مینوی، مجتبی. (1381). «لزوم اهتمام در چاپ کردن کتاب مولانا به طریقِ تصحیح انتقادی». مجلهی آینهی میراث، سال5، شمارهی 1، صص 88 ـ93.
27
http://www.farsnews.com
28