The Role of Pseudonym in Hafiz's Praising Sonnets

Document Type : Research Paper

Abstract

 

A.  Heidari*                                    M. Dozham**

Lorestan University
Abstract
With the development of sonnets and the decline of odes, sonnet played the role of odes instead, in praising and glorifying people in power, since poetry had to maintain its relationship with the royal court. Eulogy, in the form of a sonnet, can be found more in the Divans of poets who have written only in the form of sonnets. Like many other poets, Hafiz of Shiraz has eulogized some kings, and ministers in his sonnets. His eulogies are different from other poets' eulogies; in many cases the praising lines sound artificial and they are not in harmony with the rest of the lines of the sonnet. Frequently, by mentioning the name of the praised man along with his own pseudonym in two hemistiches, he tacitly shows the greatness of the praised man; so, perhaps because of this, in some of his praising poems, Hafiz mentions his pseudonym in the last two hemistiches or the penultimate. Or probably instead of mentioning his pseudonym, he mentions the pseudonym of the praised man and sometimes he mentions it, at the end of the sonnet. This paper tries to show the importance of the praised man and his role in Hafiz' eulogies, based on the place of the pseudonyms in the lines of his sonnets. 




* Associate Professor of Persian Language & Literature, aheidary348@yahoo.com


* M.A. Student of Persian Language & Literature, 2zham@yahoo.com

Keywords

Main Subjects

References

برون، ادوارد. (1327). تاریخ ادبی ایران. ترجمه­ی علی اصغر حکمت، تهران: امیرکبیر.
حافظ شیرازی، خواجه شمس الدین. (1370). دیوان حافظ. تصحیح قاسم غنی و محمد قزوینی. به کوشش ع- جربزه­دار، تهران: اساطیر.
حمیدیان، سعید. (1384). «سنت مدیحه­پردازی ضمن غزل». مجله­ی زبان و ادبیات فارسی دانشگاه آزاد اسلامی اراک، دوره‌ی 1، شماره‌ی 3، صص35-40.
حیدری، علی. (1384). «مدح گریزی فلسفه­ی تجدید مطلع قصاید خاقانی». نشریه­ی دانشگاه سمنان، دوره‌ی4، شماره­ی 11، صص 101-112.
خاقانی شروانی، افضل­الدین. (1382). دیوان خاقانی. به اهتمام سیّد ضیاء­الدّین سجّادی.    تهران: زوّار.
خرمشاهی، بهاءالدین. (1378). حافظ. تهران: طرح نو.
دشتی، علی. (1352). کاخ ابداع. تهران: مجله یغما.
ساوجی، سلمان. (1367). دیوان سلمان ساوجی. به اهتمام منصور مشفق، تهران: صفی علیشاه.
سودی، محمد. (1378). شرح سودی بر حافظ. ترجمه­ی عصمت ستارزاده، تهران: سریر.
شفیعی کدکنی، محمدرضا. (1380). روان‌شناسی اجتماعی شعر فارسی. تهران: چشمه.
شمیسا، سیروس. (1370). سیر غزل در شعر فارسی. تهران: فردوس.
ـــــــــــــــ. (1381). نگاهی تازه به بدیع. تهران: فردوس.
ـــــــــــــــ. (1388). یادداشت­های حافظ. تهران: علمی.
ـــــــــــــــ. (1385). سبک شناسی شعر. تهران: میترا.
صفا، ذبیح‌الله. (1380). تاریخ ادبیات ایران. ج2، تهران: فردوس.
غنی، قاسم. (1380). تاریخ عصر حافظ. تهران: زوّار.
فتی، هوشنگ. (1385). حافظ را چنین پنداشته­اند. شیراز: نوید.
فروغی بسطامی. (1386). دیوان فروغی بسطامی. به کوشش قوام‌الدین خرمشاهی، تهران: سایه­گستر.
قیس رازی، شمس­الدین. (1373). المعجم فی معاییراشعار العجم. به کوشش سیروس شمیسا، تهران: فردوس.
مطهری، مرتضی. (1359). تماشاگه راز. تدوین و مقدمه: عبدالعظیم ساعدی، تهران: سپهر.
موسوی بجنوردی، کاظم. (1381). دایره المعارف بزرگ اسلامی. ج 14، تهران: وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی.
مؤتمن، زین‌العابدین. (1352). تحول شعر فارسی. تهران: طهوری.
همایی، جلال‌الدّین. (1370). فنون بلاغت و صناعات ادبی. تهران: نیما.
وحیدیان کامیار، تقی. (1379). بدیع از دیدگاه زیبایی­شناسی. تهران: دوستان.
وزین پور، نادر. (1374). داغ ننگ مدح بر سیمای ادب فارسی. تهران: معین.
وطواط، رشیدالدین. (1362). حدائق السحر فی دقائق الشعر. تصحیح عباس اقبال آشتیانی، تهران: طهوری و سنایی.

Files

Share

How to cite

Statistics