Symbolic Dimensions and Allusive Language of Ibrahim’s Tale In Mystical Texts till the End of Seventh Century (A.H)

Document Type : Research Paper

Abstract

 Aghahoseini* S. Zeraati**
Isfahan University
 
Allusive language is a language which uses symbol, allusion, codes, and allegory to convey meaning; in spite of being implicit, it is quite systematic and coherent. The basis of this hermeneutic language, which is against literal language, should be sought in the Quran and the quotations of Imams because most of divine concepts have been stated through symbolic and allegorical language in such a way that each person can receive some parts of it proportional to his understanding. In some commentaries of the Quran, there are some quotations which show special languages have been defined for common people, elites, prophets, and saints. One of the tales of the Holy Quran, which has been mentioned many times is the tale of Ibrahim (PBUH). He is one of Ololazm Prophets (prophets who possess firmness and determination) and great messengers of God. In the Quran there is an exemplary tale about him, whose symbolic dimensions have been mentioned in the form of fiction. The views of mystics and commentators towards this tale are different. In mystical texts different dimensions and characters of this tale have been used symbolically. Ibrahim and Ismail symbolize true Wayfarers and Azar and Nimrud represent obstacles against Progression. In this article the symbolic view of mystics to the elements of this tale has been explained.
 
 
*  Associate Professor in Persian Language & Literature, h.aghahosaini@ltr.ui.ac.ir
** M.A. Student in Persian Language & Literature, sm.zeraati@yahoo.com
Received: 08/31/2010             Accepted: 08/08/2011

Keywords

References

قرآن کریم. (1363). ترجمه‌ی مهدی الهی قمشه‌ای، تهران: جاویدان.
آقاحسینی، حسین. (1389). «بررسی تطبیقی داستان حضرت ابراهیم در متون تفسیری و عرفانی». الهیات تطبیقی، سال 1، شماره‌ی2، صص41-64. 
محمدبن منور. (1366). اسرارالتوحید فی مقامات الشیخ ابوسعیدابوالخیر. تصحیح محمدرضا شفیعی کدکنی، تهران: آگاه.
بهاء ولد. (1352). معارف. به اهتمام بدیع‌الزمان فروزانفر، تهران: کتابخانه طهوری.
پورنامداریان، تقی. (1369). داستان پیامبران در کلیات شمس. تهران: موسسه مطالعات و تحقیقات فرهنگی.
پورنامداریان، تقی. (1367). رمز و داستان‌های رمزی در ادب فارسی. تهران: علمی و فرهنگی.
خاقانی، افضل‌الدین. (1357). تحفه العراقین. به اهتمام یحیی قریب، تهران: امیرکبیر.
خواجه‌عبدالله‌انصاری.(1362). طبقات‌الصوفیه.تصحیح محمدسرور مولایی، تهران: توس.
ساجدی، ابوالفضل. (1385). زبان دین و قرآن. تهران: مؤسسه آموزشی ‌و پژوهشی ‌امام خمینی.
سعدی، مصلح‌الدین.(1379).بوستان‌سعدی.تصحیح‌غلامحسین یوسفی، تهران: خوارزمی.
سعیدی روشن، محمدباقر. (1387). تحلیل زبان قرآن و روش­شناسی فهم آن. تهران: پژوهشگاه فرهنگ و اندیشه‌ی اسلامی و پژوهشگاه حوزه و دانشگاه.
سلطان ولد، بهاءالدین. (1338). دیوان. سعید نفیسی، تهران: کتابفروشی رودکی.
سلطان ولد، بهاءالدین. (1376). ولدنامه. تصحیح جلال‌الدین همائی، به اهتمام ماهدخت بانو همائی، تهران: هما.
سنایی، مجدود بن‌آدم. (1362). دیوان. مدرس رضوی، تهران: کتابخانه سنایی.
شیخ محمود شبستری. (1361). گلشن راز. به اهتمام صابر کرمانی، تهران: کتابخانه‌ی طهوری.
عطار، فریدالدین. (1345). مظهرالعجایب. تصحیح احمد خوشنویس، تهران: کتابخانه‌ی سنایی.
عطار، فریدالدین. (1351). الهی‌نامه. تصحیح فؤاد حجازی، تهران: زوار.
عطار، فریدالدین. (1355). خسرونامه. تصحیح احمد سهیلی خوانساری، تهران: زوار.
عطار، فریدالدین. (1356). دیوان. تعلیقات از م. درویش، تهران: جاویدان.
عطار، فریدالدین. (1383). منطق الطیر. تصحیح محمدرضا شفیعی کدکنی، تهران: سخن.
مستملی بخاری، اسماعیل بن محمد. (1363). شرح تعرف. تصحیح محمد روشن، تهران: اساطیر.
مولوی، جلال‌الدین محمد. (1363). مثنوی معنوی. تصحیح رینولد نیکلسون، به اهتمام نصرالله پورجوادی، تهران، امیر کبیر.
مولوی، جلال‌الدین محمد. (1383). کلیات دیوان شمس تبریزی. ابوالفتح حکیمیان، تهران: پژوهش.
میبدی، ابوالفضل.(1361). کشف‌الاسرار و عده‌الابرار. علی‌اصغرحکمت،تهران: امیرکبیر.
نویا، پل. (1373). تفسیر قرآنی و زبان عرفانی. تهران: مرکز نشر دانشگاهی.
هجویری، علی بن عثمان. (1384). کشف‌المحجوب. تصحیح محمود عابدی، تهران: سروش.

Files

Share

How to cite

Statistics