The Analysis of Social Symbols in Hooshang Ebtehaj’s Poetry

Document Type : Research Paper

Abstract

 

Mohammadi* F. Kolivand**

Bu-Ali Sina University of Hamedan
 
Symbol is one of the means of imagary and its most important characteristic is not having a distinct and definite meaning. That is why the same symbol can have different meanings. In Pahlavi era, since the writers and sociologists were not allowed to explicitly criticize the system and the social values of the time, the use of symbols in artistic works became quite prevalent. Efficient use of symbol for social purposes was started by Nima  and later developed later by such poets as Naderpur, Akhavan, and Shamloo, to name a few. Ebtehaj,  who seems to have been a committed  poet being concerned about the social issues of his time, has used symbol as a tool for expressing social concepts. As a matter of fact, the symbols he has used in his poems mainly originate from «Nature», «Colours» and «living tools». His social poems are characterized by two main groups of symbols: one, ordinary symbols (night, morning, sea, forest, spring, sun, light, etc.), and the other, innovative symbols )grass, lawn, curtain, window,  axe, grass, meadow, etc.). Using these symbols along with other figure of speech such as congeries, paradox, Similie, etc has given symbol a more prominent status among the other literary … .. Sayeh has used symbol not only in social poems but also in in his sonnets; however, his social symbols are more prominent and efficient than those of his sonnents.
 
 
* Associate Professor in Persian Language & Literature,mohammadiali2@yahoo.com
** Instructor in Persian Language & Literature, f.kolivand@gmail.com
Received: 11/9/2010             Accepted: 4/20/2011

Keywords

References

ابتهاج، هوشنگ. (1385). تاسیان. تهران: کارنامه.
ابتهاج، هوشنگ. (1330). سراب. تهران: صفی علی­شاه.
ابتهاج، هوشنگ. (1378). سیاه­مشق. تهران: کارنامه.
ابتهاج، هوشنگ. (1332). شبگیر. تهران: زوار.
ابتهاج، هوشنگ. (1360). یادگار خون سرو. تهران: توس.
براهنی، رضا. (1371). طلا در مس. ج1، تهران: نویسنده.
بهنود، مسعود. (1385). «همه بهانه از توست (گذری به زندگی سایه)». ادب­نامه­ی شرق: فرهنگ و ادب (ویژه­ی هوشنگ ابتهاج)، شماره­ی 11، صص104- 97.
پورنامداریان، تقی. (1381). خانه­ام ابری­ست. تهران: سروش.
چدویک، چارلز. (1378). سمبلیسم. ترجمه­ی مهدی سحابی، تهران: مرکز.
حسن­لی، کاووس. (1383). گونه­های نوآوری در شعر معاصر ایران. تهران: ثالث.
داربیدی، یوسف. (1384). بررسی و شرح سمبل­های شعر سهراب سپهری. پایان‌نامه­ی کارشناسی­ارشد دانشگاه بوعلی سینا همدان.
زرقانی، مهدی. (1381). چشم‌انداز شعر معاصر ایران. تهران: ثالث.
ساورسفلی، سارا. (1387). ای عشق همه بهانه از توست. تهران: سخن.
سپانلو، محمدعلی. (1375). شهر شعر عارف. بی­جا: علم.
سیدحسینی، رضا. (1376). مکتب­های ادبی. ج2، تهران: نگاه.
شمیسا، سیروس. (1383). معانی و بیان. تهران: فردوس.
شمیسا، سیروس.  (1382). نگاهی به سهراب. تهران: صدای معاصر.
شوالیه، ژان. (1378). فرهنگ نمادها. ج1 و 2 و 3، ترجمه‌ی سودابه فضایلی، تهران: جیحون.
عابدی، کامیار. (1377). در زلال اشعار (زندگی و شعر هوشنگ ابتهاج). تهران: ثالث.
فتوحی، محمود. (1385). بلاغت تصویر. تهران: سخن.
کریمی­حکاک، احمد. (1384). طلیعه­ی تجدد در شعر فارسی. ترجمه‌ی مسعود جعفری، تهران: مروارید.
لوشر، ماکس. (1381). روا­­­­­ن­شناسی رنگ­ها. ترجمه‌ی ویدا ابی­زاده، تهران: درسا.
نیکوبخت، ناصر و قاسم­زاده، سیدعلی. (1384). «زمینه­های نمادین رنگ در شعر معاصر (با تأکید بر اشعار نیما، سپهری و موسوی گرمارودی)». نشریه‌ی دانشگاه شهید باهنر کرمان، شماره‌ی 18، صص238- 209.
یوهانس، اتین. (1367). کتاب رنگ. ترجمه‌ی محمدحسین حلیمی، تهران: سوره.

Files

Share

How to cite

Statistics