حسن‌لی، کاووس و سعید حسام‌پور. (۱۳۸۴). «قرینه‌گرایی خیام در رباعیات». نشریه‌ی دانشکده‌ی ادبیات و علوم انسانی دانشگاه شهید باهنر کرمان، ش۱۷ (پیاپی ۱۴)، صص۲-۲۶.
ـــــــــــــــــــــــــــــــــ. (۱۳۸۹). کارنامهی تحلیلی خیامپژوهی در ایران (۱۳۰۰تا۱۳۸۰). تهران: علمی.
خیام، عمربن ابراهیم. (۱۳۸۴). رباعیات خیام. با تصحیح و مقدمه و حواشی محمدعلی فروغی و قاسم غنی. به‌کوشش بهاءالدین خرمشاهی، تهران: ناهید.
دبیرمقدم، محمد. (۱۳۸۶). زبان‌شناسی نظری؛ پیدایش و تکوین دستور زایشی. تهران: سمت.
دشتی، علی. (۱۳۹۰). دمی با خیام. زیر نظر مهدی ماحوزی، تهران: زوار.
ذکاوتی قراگزلو، علیرضا. (۱۳۷۷). عمر خیام. تهران: طرح نو.
شریف، مریم و لطف‌اله یارمحمدی. (۱۳۹۳). «بررسی رباعیات خیام از منظر گفتمان‌شناسی انتقادی با بهره‌گیری از مؤلفه‌های جامعه‌شناختی‌معنایی گفتمان‌مدار». شعرپژوهی (بوستان ادب)، س۶، ش۲، صص۶۷-۸۲.
ماحوزی، مهدی. (۱۳۸۴). «تبیین اندیشه‌ی خیامی از خلال رباعی‌های متوازن و مقبول‌الاصاله». پژوهشنامه‌ی فرهنگ و ادب، س۱، ش۱، صص۱۵-۵۳.
معدن‌کن، معصومه و همکاران. (۱۳۹۳). «بررسی سراینده‌ی یازده رباعی دخیل مشترک در رباعیات خیام و حافظ با تکیه بر تاریخ نسخ و نکات سبکی و محتوایی». متن‌شناسی ادب فارسی، ش۳ (پیاپی ۲۳)، صص۱-۲۰.
مهاجر، مهران و محمد نبوی. (۱۳۷۶). به سوی زبان‌شناسی شعر؛ رهیافتی نقش‌گرا. تهران: مرکز.
واحد، اسداله و طه صادری. (۱۳۹۳). «بررسی یازده رباعی از خیام در میان رباعیات منسوب به حافظ با تکیه برتاریخ نسخ و نکات سبکی و محتوایی». زبان و ادب فارسی (نشریه‌ی سابق دانشکده ادبیات دانشگاه تبریز)، س۶۷، ش۲۲۹، صص۱۳۷-۱۵۵.
هدایت، صادق. (۱۳۴۲). ترانههای خیام. تهران: امیرکبیر.
Eggins, Suznne. (2004). An Introduction to Systemic Functionl Linguistics. New York: Continuum.
Halliday, M.A.K. & C.M.I.M. Matthiessen. (2004). An Introduction to Functional Grammar. London: Arnold Publication.
Halliday, M.A.K. and Hasan, R. (1976). Cohesion in English. London: Longman.
Thompson, Geoff (2004). Introducing Functional Grammar. London: Arnold Publication.
', './data/jba/coversheet/cover_en.jpg'))