Anvari's poesy dual Sharia elements

Javadi Emamzadeh, Hadi; Obaydinia, Mohammad Amir

doi:10.22099/jba.2014.2118

Anvari's poesy dual Sharia elements

Document Type : Research Paper

Authors

urmia university

10.22099/jba.2014.2118

Abstract

Abstract:
Poetry “Shariat” is on the basis of principles, and art strategies of poets. The elements of this “Shariat” were relative and modified during different historical and literary periods based on social, personality dimensions and different patterns of thought-art of every poet. Due to kingdom conditions governing on Anvari's society and on his thought and materialistic patterns, the poet prefers to show just his character of eulogy and lampoon. Accordingly, he founds his early “Shariat” poetry on two axes of poetic begging and exclusive attention to genre of eulogy from the type of immoral and irrational adoration. But by turmoil and irregulars made by the “Ghz Turks” leading to deletion of “Seljuk ruler” support, The first signs of change was appeared in Anvari's character and poetic “Shariat” including his regret for his former poetic “Shariat” along with eulogy and panegyric writing. In this period, by unveiling his newfound character as preacher and critic, Anvari constructs his newfound elements of “Shariat” on the basis of avoiding begging, recommendation of benefiting from the power of recognition and reason, emphasizing on efficient age of Poets, role playing necessity, poet's role making in society and abstaining from mental slavery.

Keywords

20.1001.1.20088183.1393.6.3.4.8

Main Subjects

متون نظم

References

اصفهانی، رضا. (1337). بردگی فکری. تهران: قلم.

انوری، علی بن محمد. (1372). دیوان انوری. تصحیح محمد تقی مدرس رضوی، تهران: علمی و فرهنگی.

پورامن، علی. (1388). «مدح و مدیحهسرایی در ادب فارسی». رشد آموزش زبان و ادب فارسی، بهار، دورهی 22، شماره89، صص 4 -10.

http://www.noormags.com/view/fa/articlepage/430208

جمالی بهنام، علی محمد. (1380). «مبالغه و اغراق در مدایح متنبّی». مجلهی دانشکدهی ادبیات و علوم انسانی دانشگاه تهران، تابستان، دوره و شماره 158 و 159، صص333 – 353.

http://www.noormags.com/view/fa/articlepage/319872

رزمجو، حسین. (1374).انواع ادبی و آثار آن در زبان فارسی. مشهد: آستان قدس رضوی.

رسولی،حجت.(1384). «معیار تّعهد در ادبیات». پژوهشنامهی علوم انسانی، بهار و تابستان، شماره 45-46، صص73- 82.

http://sid.ir/fa/ViewPaper.asp?ID=63978&varStr=1

شفیعی کدکنی، محمد رضا. (1387). تازیانه های سلوک. تهران: آگاه.

شمیسا، سیروس. (1381). انواع ادبی. تهران: فردوس.

صفا، ذبیح‌الله. (1379). تاریخ ادبیات ایران. ج1،(خلاصهی ج1و 2)، تهران: ققنوس.

عمید، حسن. (1347). فرهنگ عمید. تهران: جاوید.

قنادان، منصور؛ مطیع، ناهید و ستوده، هدایتالله.(1379). جامعهشناسی (مفاهیم کلیدی). تهران: آوای نور.

میراکبری، رقیه سادت. (1389). «آثار تربیتی و روانشناختی قناعت». راه تربیت، فصل نامه‌ای در عرصهی فرهنگ و تربیت اسلامی، تابستان، شماره 11، صص135-148.

http://www.noormags.com/view/fa/articlepage/614179

نظامی عروضی سمرقندی، احمدبن‌عمر. (1382). چهارمقاله. تصحیح محمد معین، تهران: جامی.