Ten Mystical Demons from the Middle Persian to Faramarznameh

Document Type : Research Paper

Abstract

 

Nahvi* R. Ghafouri**

Shiraz University
 
Two types of national epics are known in Persian, based on their authenticity and time of narration: a group attributed to pre-Islamic sources, and the other recounted by the narrators of the Islamic period, imitating the epics in Shahname. “Faramarzname” is a representative of the latter group, in which Berahman, in response to Faramarz, names ten pixies/mystical demons. This article reveals the antiquity and originality of the epic throughout its comparative analysis with other texts and epics of the ancient Iran.
 
 
*  Associate Professor in Persian Language & Literature, aknahvi@yahoo.com
** Ph. D. Candidate in Persian Language & Literature, reza_ghafouri1360@yahoo.com
Received: 02/27/2011             Accepted: 07/03/2011

Keywords


آبادانی، فرهاد. (1350). اندرزنامه بزرگمهر حکیم. اصفهان: دانشگاه اصفهان.
آموزگار، ژاله. (1387). زبان، فرهنگ و اسطوره. تهران: معین.
اکبری مفاخر، آرش. (1387). «دیوان در متون اوستایی و فارسی باستان». مجله‌ی مطالعات ایرانی، سال 7، شماره‌ی14، شماره‌ی پاییز، صص 51-63.
اکبری مفاخر، آرش. ( 1388). «دیوان در متون پهلوی». مجله‌ی مطالعات ایرانی، سال 8، شماره‌ی 11، پاییز، صص41-54.
اکبری مفاخر، آرش. (1389). «هستی‌شناسی دیوان در حماسه‌های ملّی بر پایه‌ی شاه‌نامه‌ی فردوسی». کاوش‌نامه، سال11، شماره‌ی21، پاییز و زمستان،صص61-87.
ایرانشان بن ابیالخیر. (1370). بهمننامه. تصحیح رحیم عفیفی، تهران: علمی و فرهنگی.
ایرانشان بن ابیالخیر. (1377). کوشنامه. بهکوشش جلال متینی، تهران: علمی.
تاریخ سیستان. (1381). تصحیح محمدتقی بهار، تهران: دنیای کتاب.
خالقی مطلق، جلال. (1361). «فرامرزنامه». ایران‌نامه، آمریکا، سال 1، شماره‌ی پاییز، صص22-45.
داستان گرشاسب، تهمورس و جمشید گلشاه و متن‌های دیگر. (1378). گزارش کتایون مزداپور، تهران: آگه.
دوست‌خواه، جلیل. (1384). اوستا. تهران: مروارید.
دوشن گیمن، ژاک. (1385). دین ایران باستان. ترجمه‌ی رویا منجّم، تهران: نشر علم.
راشد محصّل، محمّدتقی. (1370). زند بهمن یسن. تهران: موسسه‌ی مطالعات و تحقیقات فرهنگی.
رستگار فسایی، منصور. (1387). «تحلیل هرمونتیک داستان‌های دیوان در اساطیر و متون حماسی ایران». مجموعه مقالات آفتابی در میان سایهای، به کوشش علی‌رضا مظفّری، سجاد آیدنلو، تهران: قطره.
رضی، هاشم. (1381). دانش‌نامه، ایران باستان. تهران: سخن.
شهمردان بن ابی‌الخیر. (1362). نزهت‌نامه. تصحیح فرهنگ جهان‌پور، تهران: موسسه‌ی مطالعات و تحقیقات فرهنگی.
عریان، سعید. (1371). متون پهلوی. تهران: کتابخانه‌ی ملی.
فرامرزنامه. (1324 ه.ق). به اهتمام رستم تفتی، بمبئی: چاپخانه‌ی فیض‌رسان.
فرامرزنامه. (1382). تصحیح مجید سرمدی، تهران: انجمن آثار و مفاخر فرهنگی.
فردوسی، ابوالقاسم. (1379). شاهنامه‌ی فردوسی. ترنر ماکان، به خط اولیا سمیع شیرازی، تهران: سنایی- سعدی.
فردوسی، ابوالقاسم. (1386). شاهنامه. تصحیح جلال خالقیمطلق، تهران: مرکز دایرهالمعارف بزرگ اسلامی.
فرهوشی. بهرام. (1381). فرهنگ زبان پهلوی. تهران: دانشگاه تهران.
کریستن‌سن، آرتور. (2535). آفرینش زیانکار در روایات ایرانی. ترجمه‌ی احمد طباطبایی، تبریز: موسّسه‌ی تاریخ و فرهنگ ایران.
ماهیار نوابی، یحیی. (1355). «مجموعه مقالات». به کوشش محمود طاووسی، شیراز: موسسه‌ی مطالعات آسیایی.
متینی، جلال. (1365). «ترجمه‌ی منظوم دیگری از یادگار بزرگمهر»، ایران‌نامه، آمریکا، سال 5، شماره‌ی پاییز، صص115 -142.
مکنزی. د. ن. (1388). فرهنگ کوچک زبان پهلوی. ترجمه‌ی مهشید میرفخرایی، تهران: پژوهش‌گاه علوم انسانی و مطالعات فرهنگی.
مولایی، چنگیز. (1387). «دیو». دانشنامه زبان و ادب فارسی، ج3، زیر نظر اسماعیل سعادت، تهران: فرهنگستان زبان فارسی.
مینوی خرد. (1380). ترجمه‌ی احمد تفضّلی، به کوشش ژاله آموزگار، تهران: توس.
نحوی، اکبر. (1381). «ناگفته هایی درباره‌ی برزونامه». مجله‌ی دانشکده ادبیات و علوم انسانی دانشگاه  فردوسی مشهد، سال 34، شماره 1 و 2، صص371-388.