آصف، محمدهاشم.(1357). رستمالتواریخ؛ به تصحیح و توضیح محمد مشیری. تهران: امیرکبیر.
آیدنلو، سجاد.(1386). هفت گفتار در شاهنامه‌پژوهی. تهران: جهاد دانشگاهی.
________.(1391). طومار نقالی شاهنامه. تهران: به‌نگار.
ابراهیمی، محسن.(1391). «اسب در فرهنگ مردم». مندرج در دانشنامهی فرهنگ مردم ایران، ج1، تهران: مرکز دائرهالمعارف بزرگ اسلامی، صص 426- 438.
ابنابیالخیر، ایرانشاه.(1370). بهمن‌نامه. ویراسته رحیم عفیفی، تهران: علمی- فرهنگی.
ابن ابی‌الخیر، حکیم ایرانشان.(1377). کوش‌نامه. به کوشش جلال متینی، تهران: علمی.
اخوینی بخاری، ابوبکر ربیع بن احمد.(1344). هدایه‌المتعلمین فی الطب. به کوشش جلال متینی، مشهد: دانشگاه مشهد.
باقری، مهری.(1389). سایه‌روشن: بیست و یک مقاله. تهران: قطره.
جامی، عبدالرحمن.(1366). هفت اورنگ. به کوشش مرتضی آقامدرس گیلانی، تهران: سعدی.
جمالی یزدی، مطهر.(1346). فرخ‌نامه. به کوشش ایرج افشار، تهران: فرهنگ ایران زمین.
حافظ، شمس‌الدینمحمد.(1376). حافظ. به سعی سایه، تهران: کارنامه.
حسام‌پور، سعید؛ امیری، لیلا.(1396). «نمادینگی و دیگرسانی شبدیز و گلگون در خسرو و شیرین نظامی». پژوهش‌های ادبی، سال14، شمارهی 58، صص 9- 29.
حیدری، زهرا.(1383). «توتم؛ ایمان به حافظ و نگهبان». کتابماه هنر، شمارهی 75 و 76، صص 138- 144.
خاقانی، بدیلبنعلی. (1382). دیوان. به کوشش ضیاءالدین سجادی، تهران: زوّار.
حُرّی، ابوالفضل.(1393). کلک خیال‌انگیز؛ بوطیقای ادبیات وهمناک، کرامات و معجزات. تهران: نی.
خیام نیشابوری، غیاث‌الدین ابوالفتح عُمَر بن ابراهیم.(1311). نوروزنامه. به سعی و تصحیح مجتبی مینوی، تهران: کتابخانهی کاوه.
دوانی، فزونه و همکاران. (1397). «شبدیز و گلگون، جلوه‌هایی از ایزد مهر و بهرام». متن‌شناسی ادب فارسی دانشگاه اصفهان، شمارهی 2 (پیاپی 38)، صص 1- 15.
دوستخواه، جلیل.(1385). اوستا؛ کهن‌ترین سرودها و متن‌های ایرانیان. تهران: مروارید.
دو فرس‌نامهی منثور و منظوم در شناخت نژاد و پرورش و بیماری‌ها و درمان اسب. (1366). به کوشش علی سلطانیگردفرامرزی، تهران: مؤسسهی مطالعات اسلامی دانشگاه مکگیل با همکاری دانشگاه تهران.
دهخدا، علی‌اکبر.(1363). امثال و حکم. ج3، تهران: امیرکبیر.
ذوالفقاری، حسن.(1394). یک‌صد منظومهی عاشقانهی فارسی. تهران: چرخ.
ــــــــــــــــ.(1396). باورهای عامیانهی مردم ایران. با همکاری علی شیری، تهران: چشمه.
رجبی، پرویز.(1386). «اسب». دانشنامهی ایران، ج2، تهران: دایره‌المعارف بزرگ اسلامی، صص 835- 842.
رستگارفسایی، منصور.(1379). اژدها در اساطیر ایران. تهران: توس.
_____________.(1388). پیکرگردانی در اساطیر. تهران: پژوهشگاه علوم انسانی و مطالعات فرهنگی.
زارعی، علی‌اصغر؛ خانمحمدی، محمدحسین.(1393). «فرضیه‌ای در باب پیوند شبدیز با آیین مهر». مطالعات ایرانی، سال13، شمارهی25، صص 141- 162.
زرین‌کوب، عبدالحسین.(1389). پیر گنجه در جست‌وجوی ناکجاآباد. تهران: سخن.
سروری، امید.(1389). «اسب در زندگی، نیروی نظامی و اعتقادات مغولان». پیام بهارستان، دورهی2، سال2، شمارهی7، صص 253- 270.
سعدی، مصلحبنعبدالله.(1377). گلستان. به تصحیح و توضیح غلامحسین یوسفی، تهران: خوارزمی.
______________.(1387). بوستان. به تصحیح و توضیح غلامحسین یوسفی، تهران: خوارزمی.
شوالیه، ژان؛ گِربران، آلن.(1384). فرهنگ نمادها. ج1، ترجمه و تحقیق سودابه فضائلی، تهران: جیحون.
طبری، محمدبن ایوب حاسب.(1371). تحفهالغرائب، به کوشش جلال متینی، تهران: معین.
طغیانی، اسحاق؛ جعفری، طیبه. (1388). «رویکردی اساطیری و روان‌شناختی به تولد نمادین شبدیز در خسرو و شیرین نظامی». بوستان ادب، دورهی1، شمارهی1، پیاپی 1/ 55، صص 119- 134.
طوسی، محمدبنمحمود.(1382). عجایبالمخلوقات. به اهتمام منوچهر ستوده، تهران: علمی- فرهنگی.
عدلی، محمدرضا.(1387). «مفهوم قربانی (یجنه/ یسنه) در هند و ایران باستان». نیم‌سال‌نامهی تخصصی پژوهش‌نامهی ادیان، سال2، شمارهی4، صص 101- 135.
عنصرالمعالی، کیکاووسبناسکندر.(1386). قابوس‌نامه. به اهتمام و تصحیح غلامحسین یوسفی، تهران: علمی و فرهنگی.
فردوسی، ابوالقاسم.(1380). شاهنامه. براساس نسخهی نهجلدی چاپ مسکو، تهران: ققنوس.
فروید، زیگموند.(1362). توتم و تابو. ترجمهی ایرج پورباقر، تهران: آسیا.
قائمی، فرزاد؛ یاحقی، محمدجعفر. (1388). «اسب پرتکرارترین نمادینه جانوری در شاهنامه و نقش آن در کهن‌الگوی قهرمان». زبان و ادب پارسی، شمارهی42، صص 9- 26.
قلیزاده، خسرو.(1388الف). فرهنگ اساطیر ایرانی بر پایهی متون پهلوی. تهران: پارسه.
ـــــــــــــ.(1388ب). «اسب در اساطیر هند و اروپایی». مطالعات ایرانی، سال8، شمارهی16، صص 199- 232.
ـــــــــــــ.(1388ج). «بارهی پهلوانی در اساطیر هند و اروپایی». پژوهش‌نامهی زبان و ادب فارسی (گوهر گویا)، سال3، شمارهی1، پیاپی 9، صص 103- 122.
________.(1392). دانشنامهی اساطیری جانوران. تهران: کتاب پارسه.
قیم نهاوندی.(1396). فرس‌نامه. به کوشش آذرتاش آذرنوش و نادر مطلبی، تهران: نی.
کریستی، آنتونی.(1384). اساطیر چین. ترجمهی باجلان فرخی، تهران: اساطیر.
گونسالس د کلاویخو، روی.(1384). سفرنامهی کلاویخو. ترجمهی مسعود رجب‌نیا، تهران: علمی و فرهنگی.
گیلانی، احمدبنمحمد.(1375). مضمار دانش (فرس‌نامه). تصحیح نادر حائری، تهران: نشر دانشگاهی.
ماحوزی، مهدی.(1377). «اسب در ادبیات فارسی و فرهنگ ایرانی». مجلهی دانشکدهی ادبیات و علوم انسانی دانشگاه تهران، شمارهی پیاپی 996، صص 209- 235.
مارزلف، اولریش.(1371). طبقه‌بندی قصه‌های ایرانی. ترجمهی کیکاووس جهانداری، تهران: سروش.
مجتهدی، علی‌اصغر. (1334). امثال و حکم در زبان محلی آذربایجان. تبریز: بنیاد کتابخانهی فردوسی.
محمدبنمنور.(1388). اسرارالتوحید فی مقامات الشیخ ابی‌سعید. مقدمه، تصحیح و تعلیقات از محمدرضا شفیعی کدکنی، تهران: آگه.
مرکز دائرهالمعارف بزرگ اسلامی. (1367). دائرهالمعارف بزرگ اسلامی. زیر نظر سیدمحمد کاظم موسوی بجنوردی، تهران: مرکز دائرهالمعارف بزرگ اسلامی.
مساح، رضوان. (1375). «فرس‌نامه‌های فارسی». آینهی پژوهش، دورهی7، شمارهی40، صص 75-85.
مسعودی، علی بن حسین.(1344). مروج‌الذهب. ترجمهی ابوالقاسم پاینده، تهران: علمی و فرهنگی.
نظامی‌گنجوی،الیاسبنیوسف.(1313). خسرو و شیرین. با تصحیح و توضیح حسن وحیددستگردی، تهران: ارمغان.
ــــــــــــــــــــــــ.(1316). شرفنامه. به تصحیح حسن وحیددستگردی، تهران: ارمغان.
ــــــــــــــــــــــــ.(1373). هفت‌پیکر. به تصحیح برات زنجانی، تهران: دانشگاه تهران.
ــــــــــــــــــــــــ.(1376).خسروو شیرین.به‌تصحیح برات زنجانی،تهران:دانشگاه تهران.
ــــــــــــــــــــــــ.(1378). اقبالنامه. به تصحیح حسن وحیددستگردی، تهران: سوره.
ــــــــــــــــــــــــ.(1381) اقبالنامه. به تصحیح برات زنجانی، تهران: دانشگاه تهران.
ــــــــــــــــــــــــ‌ـ.(1387) اقبالنامه. با تصحیح و شرح بهروز ثروتیان، تهران: امیرکبیر.
ــــــــــــــــــــــــ.(1392). خسرو و شیرین. به‌تصحیح بهروز ثروتیان، تهران: امیرکبیر.
وارینگ، فلیپ.(1384). فرهنگ خرافات و تعبیر خواب. ترجمهی احمد حجاران، تهران: درسا.
هال، جیمز.(1387).
فرهنگ نگاره‌ای نمادها در هنر شرق و غرب. ترجمهی رقیه بهزادی، تهران: فرهنگ معاصر.
Ernest A. Wallis Budge. (1976). The The history of Alexander the Great: being the Syriac version, ed. from 5 ms of the Pseudo-Callistenes. With an engl. trans, Amsterdam: APA-Philo Press.
', './data/jba/coversheet/cover_en.jpg'))
