Narrative and Qur’anic Intertextuality in Ibn-e-Yamin Faryoomadi's Poetry

Document Type : Research Paper

Abstract

Narrative and Qur’anic Intertextuality in Ibn-e-Yamin Faryoomadi's Poetry
 
J. Ranjbar*           S. Arabi**
Payam Nour University
 
Abstract
Intertextuality is a new approach in literary criticism. Intertextuality was proposed by Julia Kristeva in the late 1960s. Intertextuality believes in the constitution of each text from other texts whether contemporary or the ones created in the past; in other words, each text is intertextual. In         Arabic literary criticism, it is called "contradiction" and because of the affinity between Persian and Arabic literatures, it can be considered as a good device of analysis for criticizing Persian literature. The linguistic and spiritual influence Ebn-e Yamin got from Quran and Tradition (Hadith), especially from Emam Ali (PBUH) is very much detectible in his poems.  This influence is the cause of different forms of intertextuality in his poems which are mostly created directly and consciously. The frequent type of intertextualty in his poems is "parallel negations" of which some are analyzed in this paper to emphasize the deep and inseparable connection of Persian culture and literature with Quran and Tradition.      







* Assistant Professor of Arabic Language & Literature,Javadranjbar232@yahoo.com


** M.A. Student of Arabic Language & Literature, Sajad_ara@yahoo.com

Keywords

References

فهرست منابع
قرآن کریم. (1385). ترجمه­ی محمدمهدی فولادوند، قم: دارالقرآن الکریم.
احمدی، بابک. (1380).  ساختار و تأویل متن. تهران: مرکز.
امینی، عبدالحسین. (1430). گزیده­ای جامع از «الغدیر». تلخیص و ترجمه­ی محمد حسن شفیعی شاهرودی، قم: موسسه­ی میراث نبوّت.
آمدی، عبدالواحد. (1378).  تصنیف غررالحکم و دررالکلم. قم: دفتر تبلیغات اسلامی.
ابن یمین. (بی‌تا). دیوان ابن یمین. تهران: سنایی.
افلاکی، شمس‌الدین محمد. (1375). مناقب العارفین. به کوشش حسین یازیچی، تهران: دنیای کتاب.
امین مقدسی، ابوالحسن. (1380). «مدح اهل بیت (ع) در دیوان بوصیری». مجله‌ی دانشکده ادبیات و علوم انسانی دانشگاه تهران، شماره‌ی­ 158 و 159، صص21-38.
حسنی، المختار. (2003). « التناص فی‌الإنجاز النقدی». مجله علامات، السنه الأولی، المجلد13، الجزء 49، صص560-578. 
سیوطی، جلال‌الدین. (بی‌تا).  الجامع‌الصغیر. بیروت: دارالفکر.
صفا، ذبیح‌الله. (1371). تاریخ ادبیات ایران در قلمرو زبان پارسی. ج3، تهران: فردوس.
طباطبایی، سیدمحمدحسین. (1997). المیزان فی تفسیرالقرآن. بیروت: مؤسسه الاعلمی للمطبوعات.
عزام، محمد. (2001).  النص الغائب. دمشق: اتحاد الکتاب العرب.
فروزانفر، بدیع‌الزمان. (1363). احادیث مثنوی. تهران: امیرکبیر.
قاسم، سیزا. (1982).«المفارقه فی القصّ العربی». مجله فصول، المجلد2، السنه الأولی، العدد2، مارس، صص54-78.
محسنی­نیا، ناصر و جهادی، سیدامیر. (1389). «نقد و بررسی مدایح نبوی کعب بن زهیر و خاقانی شروانی». فصلنامه­ی لسان مبین (پژوهش ادب عربی)، سال 1، شماره­ی 2، صص171-195.
الموسی، خلیل. (2000). قراءات فی‌الشعر العربی الحدیث و المعاصر. دمشق: منشورات اتحاد کتاب العرب.
 نهج البلاغه. (1385). ترجمه­ی سیدجعفر شهیدی. تهران: علمی و فرهنگی.
نهج البلاغه. (بی‌تا). ترجمه­ و شرح سیدعلی نقی فیض الإسلام. تهران: بی­تا.
نیسابوری، مسلم بن حجاج. (1374).  صحیح مسلم. بیروت: دارإحیاء التراث ‌العربی.
وعدالله، لیدیا. (2005).  التناص المعرفی فی شعر عزالدین المناصره. بیروت: دارالمندلاوی.

Files

Share

How to cite

Statistics