ژست و استعلای سوژه در غزلی از مولانا

نوع مقاله : مقاله پژوهشی

نویسندگان

1 استادیار گروه زبان و ادبیات فارسی دانشگاه کوثر بجنورد

2 استادیار گروه زبان و ادبیات فارسی دانشگاه بجنورد

3 دانشجوی کارشناسی ارشد ادبیات روایی دانشگاه کوثر بجنورد

چکیده

ابراهیم کنعانی*
امید وحدانی‌فر **
اکرم صفی‌خانی***
چکیده    
در جستار حاضر، به کاربرد ژست در یکی از غزل‌های روایی مولانا پرداختیم. در این گفتمان، مولانا سوژه‌ای را به تصویر می‌کشد که با تمرین و ممارست در ژست همان می‌شود که از آن ژست انتظار داشته است. سوژه‌های مولانا ازطریق تعامل با ژست و در قالب جسمانه و استعلا شکل می­گیرند و در فرایندی مبتنی بر نظام تطبیق به نوعی هم­حضوری با ژست دست می­یابند؛ اما مسئله­ی اصلی این است که سازوکار چنین وضعیتی چیست و برپایه­ی کدام راهبردها و کارکردهای گفتمانی تحقق می­پذیرد. برپایه­ی این، در پژوهشِ پیش ‌روی با استفاده از شیوه­ی تحلیل محتوا تلاش شده است تا چگونگی مواجه ­شدن سوژه با ژست و تأثیر آن بر نظام زبانی و معنایی مولانا تبیین شود. پرسش اصلی پژوهش این است که ژست بر­اساس چه شرایطی تولید می‌شود و چگونه سوژه را از وضعیت جسمانه­ای به وضعیتی استعلایی مبدل می‌کند. فرض ما این است که فشاره­ی حسی- ادراکی و حسی- شهودی زمانی‌که از حد خود فراتر می‌رود، ژست تولید می‌شود. سوژه با تکرار و درونی­سازی ژست برساخته­ی خود (ژست استعلایی)، به سوژه‌ای استعلایی استحاله می‌یابد؛ بنابراین ژست با قابلیتی دووجهی، ازطرفی سوژه را از دیگر ژست‌ها، نقاب‌ها و تصاویر رهایی می‌بخشد و ازطرفی به میانجی خودِ ژست، سوژه از فضای جسمانه- ژستیک به فضای استعلایی ارتقا می‌یابد و به یک هم‌حضوری مطلق می‌رسد.
 
 
* استادیار زبان و ادبیات فارسی دانشگاه کوثر بجنورد ebrahimkanani@gmail.com (نویسنده‌ی مسئول)
** استادیار زبان و ادبیات فارسی دانشگاه بجنورد o.vahdanifar@gmail.com
*** دانشجوی کارشناسی ارشد ادبیات روایی دانشگاه کوثر بجنورد ak.safikhani@gmail.com
 
 
تاریخ دریافت مقاله: 29/3/ 1400                   تاریخ پذیرش مقاله: 1/12/1400
 

کلیدواژه‌ها


عنوان مقاله [English]

The gesture and transcendence of the subject in a lyric by Rumi

نویسندگان [English]

  • Ebrahim Kanani 1
  • Omid Vahdanifar 2
  • Akram Safikhani 3
1 The Assistant Professor of Persian Language and Literature at Kosar University of Bojnord. Bojnord. Iran.
2 Assistant Professor of Persian Language and Literature. Department Faculty of Humanities, University of Bojnord, Bojnord, Iran
3 MA Candidate of narrative literature Kosar University of Bojnord. Bojnord. Iran.
چکیده [English]

 
Ebrahim Kanani
The Assistant Professor of Persian Language and Literature. Department Faculty of Humanities, Kosar University of Bojnord, Bojnord, Iran
ebrahimkanani@kub.ac.ir
Omid Vahdanifar
  Assistant Professor of Persian Language and Literature, Department Faculty of Humanities, University of Bojnord, Bojnord, Iran.
Akram Safikhani
MA Candidate of narrative literature Kosar University of Bojnord. Bojnord. Iran.
 
 

Introduction

In the present article, we used gesture in one of Rumi's narrative sonnets. In this discourse, Rumi portrays a subject who, by practicing and practicing in a gesture, becomes what he expected of that gesture. Rumi's subjects are formed through interaction with the gesture in the form of body and transcendence, and in a process based on the system of adaptation, they achieve a kind of co-presence with the gesture. But the main question is what is the mechanism of such a situation and based on which strategies and discourse functions it is realized. The main question of the research is under what conditions the gesture is produced and how it transforms the subject from a physical state to a transcendental state. Our hypothesis is that sensory-perceptual and sensory-intuitive pressure produce a gesture when it exceeds its limit. The subject transforms into a transcendent subject by repeating and internalizing his constructed gesture (transcendental gesture) Thus, the gesture with two-dimensional capability, on the one hand, frees the subject from other gestures, masks and images, and on the other hand, through the gesture itself, the subject is elevated from the physical-gestural space to the transcendent space and reaches an absolute presence.
 

Methodology

In the present study, how the subject encounters the gesture and its effect on Rumi's poetry system can be explained. The aim is to show by the method of content analysis that the subject transcends with the help of gesture and again represents the experience through that gesture. Subject related research in works: In the Shadow of the Sun: Persian poetry and deconstruction in Rumi's poetry (Pournamdarian, 2009), "From Lacan to Rumi Lacan's view of the subject's mental development in Rumi's views" (Shiri Et al., 2012), "Existential-oriented sign-semantics: from interaction to transcendence based on the discourse of Rumi and the Chinese" (Shairi and Kanani, 2015) and "The other and its role in Rumi's discourse" (Kanani, 2019), in a way They have dealt with the confrontation of commands and subjects and others. Gesture research has also been conducted in non-literary Persian texts. Therefore, the interaction of the two categories of subject and gesture with each other and their role in how to form semantic occasions in Rumi's poetry has not been studied. Therefore, the present study has examined the effect of gesture on the subject in a lyric by Rumi from a new perspective.
 

Results and Discussion

In the course of Rumi's thought, it is obvious that we have descended into the material world; A world in which we have a language with form and gesture. Rumi believes that we have been thrown into this world from an eternal, meaningful and pre-linguistic world. We had a substance in that world and we were in unity and by stepping into the material world, we became multiplied and caught in the chains of language and gestures. In this world, we resort to language and body language and gestures to understand each other, but a surplus of that original meaning remains that cannot be represented in this way. For this reason, the subject in Rumi's sonnet has a desire for transcendence and the world. The subject begins a journey to achieve this goal. This journey begins with myself and me, then reaches the stage of unconsciousness, and finally leads to absolute presence. Therefore, in order to achieve transcendence, one must abandon the physical, verbal and gestures path and walk in an intuitive path, without gestures and stillness. But in this path, he must use the factors of this world, and in the first step, he must accept the gestures and achieve what he wants. But this way is possible only through gesture. In this way, the gesture enters to begin this transcendental journey and then to remove its other gestures. The subject is able to establish his identity in the symbolic world by giving in to the gesture that can create his identity. These gestures are sometimes psycho-intuitive and sometimes physical. n the body of the sonnet in question by Rumi (2013: 1 / sonnet 2219), when the subject intends to become a transcendental subject, this desire for transcendence enters the psyche of the subject as a force. As a result of this force, some of the subjects who still belong to this world insist on stagnation in the same state, and the opposite pole, which tends to transcend, tends towards dynamism. One part "existing subject" and the other part is "the gestural subject". The gestural subject in the role of mediator accompanies the existing subject in the path of transcendence in order to unite with the transcendental subject. As a result, and as soon as the two coincide, the gestural subject disappears, as there is no distance between the two subjects, and they are transformed into a transcendental subject.
 

Conclusion

In this article, based on the function of gesture, we examined the subject situations of Rumi's sonnets. In this study, it was shown that the value object is an intuitive subject. This inner intuition with sensory-perceptual and sensory-intuitive pressures led to the production of a transcendental subject gesture. Thus, in order to achieve the pre-linguistic world, which is transcendence, the subject first repeats the gesture of silence and extends this gesture throughout his body and mind. In this journey, the existential subject of an ethical system is at the service of its other branch, the gestural subject, in order to be free from gestures, but this liberation is possible only with the gesture itself. Thus, the origin of the whole process of presence is the initial gesture that the subject intended and then repeated, and step by step we witnessed the emergence and spread of the gesture throughout the body of the subject. This breadth shows the union of body and soul of the subject; So that there is no longer a disconnect between the subject and his constructed gesture, and this fusion leads to the transcendence of the subject.
 

Keywords: gesture, transcendental subject, narrative lyric, discourse, Rumi

 

References


Agamben, Giorgio (2016a). Purposeful tools: policy notes. Translated by Omid Mehregan and Saleh Najafi. Tehran: Cheshmeh.
-------- (2016b). Childhood and history about the destruction of experience. Translated by Pouya Imani. Tehran: Markaz.
-------- (2019a). Breach of sanctity. Translated by Saleh Najafi and Morad Farhadpour. Tehran: Markaz.
-------- (2019b). Language and death about the place of negativity. Translated by Pouya Imani. Tehran: Markaz.
Babak Moin, Morteza (2017). Lost Dimensions Meaning in Classical Narrative Semiotics. Tehran: Elmi va Farhangi.
Bertens, Johannes. (2015). Fundamentals of Literary Theory. Translated by Mohammad Reza Abolghasemi. Tehran: Mahi.
Chekhov, Mikhail (2019). Acting. Volume one. translated by Kiasa Nazeran. Tehran: Qatreh.
-------- (2019). Acting. Volume 2. translated by Kiasa Nazeran. Tehran: Qatreh.
Commandochi, Carlo (2019). “Mimesis and Subjugation in Lantimus Cinema”. Translated by Saleh Najafi. Cinema and Literature. Vol. 16, No. 77, pp. 16-23.
Kalvianov, Radostin (2019). Hegel, Kojo, Lacan Dialectical transformations with five unpublished letters from Lacan to Kojo. Translated by Ehsan Karimi. Tehran: Elmi va Farhangi.
Kanani, Ebrahim (2014). Analysis of the Discourse Function of Light, Sound and Color in Rumi's Masnavi: A semiotic Approach. Doctoral dissertation in Persian language and literature. Semnan University.
-------- (2017) the Analysis of Light Language –Tension Function and Its Semantic Aspects in Statement System of Sepehri’s the “East of Grief” and the “Green Dimension”. Language Related Research (); Vol. 8. No 2. Pp :25-52.
-------- (2019) “The Other and its Role in Rumi’s Discourse”. Scientific Journal of Language Research. Vol. 11, No. 32. Pp. 253- 279.
Khalili, Keyvan (2014). A study of gestural features in Ferdowsi Shahnameh and how it is reflected in a coffee house narrator. Master Thesis. Tarbiat Modares University
Luberton, David (2018). Sociology of the body. Translated by Nasser Fekouhi. Tehran: Sales.
Lukacs, George (2018). John and face. Translated by Reza Rezaei. Tehran: Mahi.
Makarik, Irnarima (2019). Encyclopedia of Contemporary Literary Theories. Translated by Mehran Mohajer & Mohammad Nabavi. Tehran: Agah Publishing.
McNeill, (2005). Gesture and Thought. University of Chicago Press.
Merleau-Ponty, Morris (2015). World Perception. Translated by Farzad Jabralansar. Tehran: Qoqnoos.
Moin, Mohammad (2008). Persian culture. Tehran: Farhang­nama.
Monshi, Ardalan (2010). Guide the actor based on psychological gesture. Master Thesis, Islamic Azad University, Central Tehran Branch.
Pournamdarian, Taqi (2009). In the Shadow of the Sun: Persian poetry and deconstruction in Rumi's poetry. Tehran: Sokhan.
Rahimi, Mahmoud Reza (2019). Body. Tehran: Afraz.
Rahnamai, Dornasadat (2015). Investigating the assembly of everyday, archetypal and psychological gestures during role development according to Mikhail Chekhov's acting method. Master Thesis, University of Honar.
Rumi (2011). Masnavi Ma'navi. Edited by Reynold Allen Nicholson, Tehran: Hermes.
-------- (2013). Kolliyate Shams Tabrizi. Correction of Badi-ol-Zaman Forouzanfar, Tehran: Dostan Publications.
Sartre, Jean Paul (2010). Existentialism and human originality. Translated by Mostafa Rahimi. Tehran: Niloufar.
Shairi, Hamid Reza & Taraneh Wafaee, (2009). A way to fluid semiotics: with a case study of Phoenix Nima. Tehran: Elmi va Farhangi
Shairi, Hamid Reza & Kanani, Ebrahim (2015). Sémio-ontological Study: From Interaction to Transcendence Based on Mowlana’s Romans and Chinese Discourse. Language Related Research(). Vol. 6. No. 2. Tome 23. Pp. 173- 195.
Shairi, Hamid Reza (2016). Semiotics of Literature: Theory and Method of Literary Discourse Analysis. Tehran: Tarbiat Modares.
Shiri, Gahreman & Et. (2012). “From Lacan to Moulana: The Psychological Growth of the Subject”. Mystical literature. 3, No. 6. Pp. 81- 100.
Vazquez, C. & J. M. Carrillo. (2015). Balzac and Human Gait Analysis, Neurologia. Vol. 30. No 4. Pp: 240- 246.

 

کلیدواژه‌ها [English]

  • gesture
  • transcendental subject
  • narrative lyric
  • discourse
  • Rumi
آگامبن، جورجو. (1395الف). وسایل بی‌هدف: یاد‌داشت‌هایی در باب سیاست. ترجمه‌ی امید مهرگان و صالح نجفی، تهران: چشمه.
ـــــــــــــــ. (1395ب). کودکی و تاریخ درباره­ی ویرانی تجربه. ترجمه­ی پویا ایمانی، تهران: مرکز.
ـــــــــــــــ. (1398الف). حرمت­شکنی‌ها. ترجمه­ی صالح نجفی و مراد فرهادپور، تهران: مرکز.
ـــــــــــــــ. (1398ب). زبان و مرگ در باب جایگاه منفیت. ترجمه­ی پویا ایمانی، تهران: مرکز.
بابک­معین، مرتضی. (1396). ابعاد گمشده­ی معنا در نشانه­شناسی روایی کلاسیک. تهران: علمی و فرهنگی.
برتنس، یوهانس. (1394). مبانی نظریه­ی ادبی. ترجمه­ی محمدرضا ابوالقاسمی، تهران: ماهی.
پورنامدریان، تقی. (1388). در سایه­ی آفتاب: شعر فارسی و ساخت­شکنی در شعر مولوی. تهران: سخن.
چخوف، میخائیل. (1398). بازیگری. ج ۱، ترجمه­ی کیاسا ناظران، تهران: قطره.
ــــــــــــــــ. (1399). بازیگری. ج ۲، ترجمه­ی کیاسا ناظران، تهران: قطره.
خلیلی، کیوان. (1393). بررسی ویژگی‌های ژستی در شاهنامه­ی فردوسی و چگونگی انعکاس آن در نقالی قهوه‌خانه‌ای. پایان­نامه­­ی کارشناسی ارشد دانشگاه تربیت مدرس.
رحیمی، محمودرضا. (1398). بدن. تهران: افراز.
رهنمایی، درناسادات. (1394). بررسی مونتاژ ژست‌های روزمره، کهن الگو و روان‌شناسانه در جریان پرورش نقش با نظر به متد بازیگری میخائیل چخوف. پایان‌نامه­ی کارشناسی‌ ارشد دانشگاه هنر.
سارتر، ژان‌پل. (1389). اگزیستانسیالیسم و اصالت بشر. ترجمه­ی مصطفی رحیمی، تهران: نیلوفر.
شعیری، حمیدرضا؛ وفایی، ترانه. (1388). راهی به نشانه- معناشناسی سیال: با بررسی موردی ققنوس نیما. تهران: علمی و فرهنگی.
شعیری، حمیدرضا؛ کنعانی، ابراهیم. (1394). «نشانه- معناشناسی هستی‌محور: از بر­ هم‌کنشی تا استعلا بر­اساس گفتمان رومیان و چینیان مولانا». جستارهای زبانی، دوره‌ی 6، شماره‌ی2 (پیاپی23)، صص173-195.
شعیری، حمیدرضا. (1395). نشانه- معناشناسی ادبیات: نظریه و روش تحلیل گفتمان ادبی. تهران: تربیت مدرس.
شیری، قهرمان و همکاران. (1391). «از لاکان تا مولانا نگاهی لاکانی به سیر رشد روانی سوژه در آرای مولانا». ادبیات عرفانی دانشگاه الزهرا(س)، سال 3، شماره‌ی 6، صص 81- 100.
کالویانوف، رادوستین. (1398). هگل، کوژو، لکان دگردیسی‌های دیالکتیک بههمراه پنج­ نامه­ی منتشرنشده­ی لکان به کوژو. ترجمه­ی احسان کریم­خانی، تهران: علمی و فرهنگی.
کماندوچی، کارلو. (1398). «میمسیس و انقیاد در سینمای لانتیموس». ترجمه­ی صالح نجفی، سینما و ادبیات، دوره‌ی 16، شماره‌ی 77، صص 16-23.
کنعانی، ابراهیم. (1393). تحلیل کارکرد گفتمانی نور، صدا و رنگ در مثنوی مولوی: رویکرد نشانه- معنا‌شناختی. پایان‌نامه‌ی دکتری زبان و ادبیات فارسی دانشگاه سمنان.
ــــــــــــــ. (1396). «تحلیل کارکرد تنشی- زبانی نور و ابعاد معنایی آن در نظام گفتمانی شرق اندوه و حجم سبز سپهری». جستار‌های زبانی، دوره‌ی 8، شماره‌ی 2 (پیاپی 37)، صص 25-52.
ـــــــــــــــ (1398). «دیگری و نقش آن در گفتمان مولانا». زبان‌پژوهی دانشگاه الزهرا (س)، سال 11، شماره‌ی 32، صص 253- 279.
لوبرتون، داوید. (1398). جامعه­شناسی بدن. ترجمه­ی ناصر فکوهی، تهران: ثالث.
لوکاچ، جورج. (1397). جان و صورت. ترجمه­ی رضا رضایی، تهران: ماهی.
مرلوپونتی، موریس. (1394). جهان ادراک. ترجمه­ی فرزاد جابرالانصار، تهران: ققنوس.
معین، محمد. (1387). فرهنگ فارسی. تهران: فرهنگ نما.
مکاریک، ایرناریما. (1398). دانشنامه­ی نظریه‌های ادبی معاصر. ترجمه­ی مهران مهاجر و محمد نبوی، تهران: آگه.
منشی، اردلان. (1389). هدایت بازیگر بر­پایه­ی ژست روانی. پایان­نامه­ی کارشناسی ارشد دانشگاه آزاد اسلامی واحد تهران مرکزی.
مولوی، جلال­الدین‌محمد­بن‌محمد. (1371). مثنوی معنوی. تصحیح رینولد الین نیکلسون، تهران: امیرکبیر.
ــــــــــــــــــــــــــــــــ. (1378). کلیات شمس (دیوان کبیر). تصحیح بدیع‌الزمان فروزانفر، تهران: امیرکبیر.
McNeill,  D. (2005). Gesture and Thought. University of Chicago Press.
Vazquez, C. & J. M. Carrillo. (2015). Balzac and Human Gait Analysis, Neurologia. V. 30. N. 4. Pp: 240- 246.