مجله علمی پژوهشی شعرپژوهی (بوستان ادب) دانشگاه شیراز

نوع مقاله : مقاله پژوهشی

نویسنده

دانشیار زبان و ادبیات فارسی دانشگاه هرمزگان، بندرعباس، ایران

چکیده

افلاکی در مناقب­ العارفین، گزارشی را از غزل «وه چه بی­رنگ و بی­نشان که منم» می­آورد. این روایت، مواجهه‌ی سه قلمرو ادبیات، نقاشی و گزارش تاریخی را نشان می­دهد. پژوهش حاضر با رویکرد توصیفی و تحلیلی مبتنی‌بر نظریه ­هایی درپیوند با اسطوره­شناسی، شمایل­نگاری و نقاشی این موضوع را بررسی و تحلیل می­کند. هدف پژوهش، ترسیم نسبت این سه قلمرو (ادبیات، نقاشی و گزارش تاریخی) و سرانجام، چگونگی مواجهه و ترکیب گفتمان‌های شکل‌گرفته، در تعامل میان گزارش افلاکی و غزل مولوی است. نتایج پژوهش نشان می‌دهد که در سه قلمرو ادبیات، نقاشی، گزارش تاریخی و تقابل‌های درون‌متن و برون‌‌متن، ساختار طرد و ترکیب حاکم­است: تقابل­های برون­متن، مبتنی بر دو گفتمان ‌است؛ یکی(گرجی­خاتون) که به بازنمایی تصویر و شمایل‌نگاری باور دارد و دیگری (مولانا)که بازنمایی را ناممکن می­داند و نیز تقابل­های درون­متنی که گذار به وضعیتی متمایز با تقابل­ها را نشان‌می­دهند. سرانجام، تقابل­های برون­متنی با استحاله‌ی شمایل به کلمه در گفتمان اول و شکل­گیری انسان-سخن در گفتمان دوم و در­پیوند با آن، تقابل­های درون­متنی نیز با شکل­گیری زبان شطح­گونه، به قلمرو مشترک بی­زمانِ زبان، وارد­می­شوند؛ این ترکیب و همسانی، حاصل حذف و طرد تصویر، زمان و سخن(به‌مثابه‌ی پوست و جامه برای معنا)است.
 
 

کلیدواژه‌ها

عنوان مقاله [English]

Object Between Icon and Word: A Study of one of Mawlana's Ghazals in Connection with Aflaki's Report on it, based on Myth and Iconography

نویسنده [English]

  • Mostafa Sedighi

Associate Prof in Persian Language and Literature of Hormozgan University, Bandarabas, Iran

چکیده [English]

 
 In Manaqib al-Arifin, Aflaki narrates a story about Gorji Khatun, a courtier and a disciple of Mawlana (Rumi). Because of travel and her distance from Mawlana, she asks the painter of her time to paint a portrait of Mawlana, to ease the pain of distance by looking at his image. But every time the painter paints a picture of Mawlana, he finds it different from the previous picture. Mawlana wrote the ghazal “How colorless and unmarked I am” in connection with this event. Whenever the connection between literature and painting is discussed in research, it refers to the illustrations of the events of stories. But in this research, literature and painting have a dialectical relationship, along with the subject-object that constantly moves between these two realms, there are two sign systems or two discourses that are in opposition to each other. These events are received from Mawlana and Aflaki's reports, and they show a process that represents two different discourses.
 
 




 

کلیدواژه‌ها [English]

  • Mythology
  •   Aflaki
  •  iconography
  •  Sonnets of Shams
  •  Manaqib al-Arifin
آلن، گراهام. (1380). بینامتنیت. ترجمه‌ی پیام یزدانجو، تهران: مرکز.
اخگر، مجید. (1391). فانی و باقی، درآمدی انتقادی بر مطالعه نقاشی ایرانی. تهران: حرفه هنرمند.
اخوان اقدم، ندا. (1398). شمایلنگاری در دورهی ساسانیان. تهران: فرهنگستان هنر.
افلاکی، شمس‌الدین احمد. (1362). مناقب‌العارفین. تهران: دنیای کتاب.
اقبال آشتیانی، عباس. (1384). تاریخ مغول. تهران: امیرکبیر.
امیربهرامی، راحله. (1402). «هنر مفهومی در ایران با نگاهی به خاستگاه غربی‌اش». بخش دوم، صص1.
اوسپنسکی، لیونید؛ لوسکی، ولادیمیر.(1388). معنای شمایل‌ها، ترجمه‌ی مجید داوودی، تهران: سوره مهر.
ایزوتسو، توشیهیکو. (1379). «نقش رنگ در هنر و فلسفه‌ی خاوردور». کیهان فرهنگی، ترجمه‌ی نفیسه ویرانی، شماره‌ی 169، صص 58-64.
بارت، رولان. (1399). اتاق روشن. ترجمه‌ی فرشید آذرنگ، تهران: حرفه نویسند.
بالو، فرزاد؛ رضاپور، رضا. (1400). «تحلیل لوگوس در مثنوی معنوی و غزلیات شمس با رویکردهستی‌شناسانه‌ی هایدگری». بوستان ادب، شماره‌ی 49، صص53-78. https://doi.org/10.22099/jba.2020.36712.3712       
برایسون، نورمن. (1398). نگاه و نقاشی. ترجمه‌ی مهدی حبیب‌زاده، تهران: حرفه نویسنده.
برونه، فرانسوا. (1394).عکاسی و ادبیات. ترجمه‌ی محسن بایرام نژاد، تهران: حرفه هنرمند.
بورکهارت، تیتوس. (1369). هنر مقدس. ترجمه‌ی جلال ستاری،  تهران: سروش.
بیالوستوکی، یان. (1385). فرهنگ تاریخ اندیشه‌ها، مدخل شمایل نگاری. ترجمه‌ی صالح حسینی، تهران: سعاد.
بیلسکر، ریچارد. (1391). اندیشه یونگ. ترجمه‌ی حسین پاینده، تهران: فرهنگ جاوید.
پاشایی، ع. (1347). کتاب بودا. تهران: طهوری.
پاکباز، رویین. (1385). نقاشی ایران. تهران: زرین و سیمین.
پورنامداریان، تقی. (1380). در سایه آفتاب، شعر فارسی و ساخت شکنی در شعر مولوی. تهران: سخن.
پولیاکووا، ی.آ؛ رحیمووا، ز.ای. (1381). نقاشی و ادبیات ایرانی. ترجمه‌ی‌‌ زهره فیضی، تهران: روزنه.
ثمینی، نغمه. (1398). جنگ­ها و بدن­ها. تهران:نی.
چیتیک، ویلیام. (1403). من و مولانا، ترجمه‌ی شهاب‌الدین عباسی، تهران: مروارید.
خاقانی، افضل‌الدین. (1375). دیوان. ویراسته جلال‌الدین کزازی، تهران: مرکز.
خرازیان، نغمه. (1391). «عبور از جهان‌های پس از مرگ با توسل به تمثال‌های خدایان». مجموعه مقالات تخیل و مرگ در ادبیات و هنر، به کوشش علی عباسی، تهران: سخن.
دانشور، سیمین. (1375). شناخت و تحسین هنر ،ج 1، تهران: کتاب سیامک.
رجبی، زینب؛ مراثی، محسن. (1392). «مطالعه‌ی تطبیقی ویژگی‌های مشترک طراحی چهره‌های معنوی در تمدن‌های دینی (بودایی، مسیحیت، اسلام)». نگره، شماره‌ی26، صص18-34.
رنک، اوتو. (1393). همزاد. ترجمه‌ی سبا مقدم، تهران: افکار.
رینگنبرگ، پاتریک. (1393). تاریخ جامع ایران. ج 18، زیر نظر کاظم­موسوی­بجنوردی، تهران: مرکز دایرالمعارف­بزرگ­اسلامی.
زرقانی، مهدی. (1397). تاریخ بدن. تهران: سخن.
زرین­کوب، عبدالحسین. (1384). پله پله تا ملاقات خدا. تهران: علمی.
سجودی، فرزان. (۱۳۹۷). نشانه‌شناسی کاربردی. تهران: علم.
سیمز، کارل. (1400). پل ریکور. ترجمه محمد حسین خسروی، تهران: کرگدن.
شایگان، داریوش.(1371). بت­های ذهنی و خاطره ازلی. تهران: امیرکبیر.
شعیری، حمیدرضا؛ کنعانی، ابراهیم.(1394). «نشانه­شناسی هستی­محور از برهم­کنشی تا استعلا بر اساس گفتمان رومیان و چینیان مولانا». جستارهای زبانی، دوره‌ی6، شماره‌ی2، صص173-195.
شعیری، حمیدرضا. (1391). «تحلیل نشانه­معناشناختی خلسه در گفتمان ادبی». پژوهش های ادبی، شماره‌ی36-37، صص129-146. http://lire.modares.ac.ir/article-41-9626-fa.html
شمیسا، سیروس.(1397). تاریخ تطور نثر فارسی. تهران: سمت.
شیمل، آن­ماری. (1375). شکوه شمس. ترجمه حسن لاهوتی، تهران: علمی و فرهنگی.
ضیمران، محمد. (1378). میشل فوکو دانش و قدرت. تهران: هرمس.
عباسی، علی. (1390). ساختارهای نظام تخیل از منظر ژیلبر دوران. تهران: علمی و فرهنگی.
عطار نیشابوری، فریدالدین. (1353). منطق‌الطیر. تصحیح و مقدمه محمدجواد مشکور، تهران: کتاب‌فروشی تهران.
فرای، نورتراپ.(1379). رمزکل، کتاب مقدس و ادبیات، ترجمه‌ی صالح حسینی، تهران: نیلوفر.
فون فرانتس،م.ل. (1359). «فرایند فردیت»، انسان و سمبول هایش. ترجمه‌ی ابوطالب صارمی، تهران: کتاب پایا.
قیومی‌بیدهندی، مهرداد؛ پیشوایی، حمیدرضا. (1392). «نقش وفراتر از نقش، درآمدی بر جمال‌شناسی صناعت نقاشی در مثنوی معنوی». کیمیای هنر، سال دوم، شماره‌ی 9، صص7-17.
کاسیرر، ارنست. (1387). زبان و اسطوره. ترجمه‌ی محسن ثلاثی، تهران: مروارید.
کربن، هانری. (1392). انسان نورانی در تصوف ایرانی، ترجمه‌ی فرامرز جواهری نیا، شیراز: آموزگارخرد و گلبان.
کلیم کایت؛ هانس یواخیم. (1384). هنر مانوی. ترجمه‌ی ابوالقاسم اسماعیل پور، تهران: کارنامه.
کنعانی، ابراهیم؛ وحدانی‌فر، امید؛ صفی‌خانی، اکرم. (1401). «ژست و استعلای سوژه در غزلی از مولانا». بوستان ادب، شماره‌ی53، صص267-296. https://doi.org/10.22099/jba.2022.40960.4060
گالارسا، خواکین. (1374). «زبان­های سرشار از رنگ». ترجمه‌ی مصطفی اسلامیه، پیام یونسکو(سازمان تربیتی، علمی و فرهنگی ملل متحد)، صص12- 14.
محمدی آسیابادی، علی. (1387). هرمنوتیک و نمادپردازی در غزلیات شمس. تهران: سخن.
مسعودی، حسن. (1374).«هنر خوشنویسی». پیام یونسکو(سازمان تربیتی، علمی و فرهنگی ملل متحد)، صص15-17.
مولوی، جلال­الدین­محمد. (1372). فیه­مافیه. ویرایش جعفر مدرس صادقی، تهران: مرکز.
ــــــــــــــــــــــــ. (1387). مثنوی. شرح و تفسیر کریم زمانی، تهران: اطلاعات.
ــــــــــــــــــــــــ. (1382). مثنوی. تهران: هرمس.
ــــــــــــــــــــــــ. (1386). غزلیات شمس. براساس تصحیح بدیع‌الزمان فروزانفر، تهران: دوستان.
 میلز، سارا. (1392). میشل فوکو. ترجمه‌ی مرتضی نوری، تهران: مرکز.
نجومیان، امیرعلی. (1394). نشانه در آستانه. تهران: نو و آسیم.
نصر، سید­حسین. (1370). «هنر قدسی در فرهنگ ایران». مجموعه مقالات جاودانگی و هنر، ترجمه‌ی سید محمد آوینی، تهران: برگ.
نصری، امیر. (1397). تصویر و کلمه، رویکردهایی به شمایل­شناسی. تهران:چشمه.
هال، استیوارت. (1391). معنا، فرهنگ و زندگی اجتماعی، ترجمه‌ی احمد گل‌محمدی، تهران: نی.
هال، جیمز. (1380). فرهنگ نگاره­ای نمادها، ترجمه‌ی رقیه بهزادی، تهران: فرهنگ معاصر.
یافه، آنیه لا. (1359). «سمبولیسم در هنرهای بصری». انسان و سمبول­هایش. ترجمه‌ی ابوطالب صارمی، تهران: کتاب پایا.