شعر پژوهی(بوستان ادب)

در ادب غنائی ، معشوق با نام های گوناگونی یاد شده که اصلی ترین آنها عبارت است از: معشوق، یار، دوست، جانان و دلبر. علاوه بر این نام های اصلی ، معشوق در شعر غنائی با عنوان های تشبیهی ، استعاری و وصفی خطاب شده ... بیشتر

بررسی تمایز و قیاس ناپذیری سبک هندی با سبک‌های قبل از آن از چشم انداز نظریه‌ی تامس کوهن

مراد اسماعیلی؛ حسین حسن پور آلاشتی

دوره 6، شماره 3 ، آذر 1393، صفحه 21-44

https://doi.org/10.22099/jba.2014.1854

چکیده

چکیده سبک هندی یکی از سبک‌هایی است که با سبک‌های قبل از خود، یعنی خراسانی و عراقی، تفاوت‌های آشکاری دارد و اغلب متخصصان و منتقدان، این سبک را به منزله‌ی نوعی گسست ادبی می‌دانند که به سبب آن شعر فارسی ... بیشتر

بازتاب هنری ، معنایی و اجتماعی پیشه ها در شعر خاقانی

محمد حسین امانت؛ محمد حسین کرمی

دوره 6، شماره 3 ، آذر 1393، صفحه 45-72

https://doi.org/10.22099/jba.2014.2036

چکیده

انسان موجودی اجتماعی است و کار و پیشه وجه اشتراک و شرط لازم زندگی انسان در جامعه است.از سوی دیگر یکی از ساده ترین و در دسترس ترین ابزاری که می تواند دست مایه ی آفرینش هنری یک شاعر قرار بگیرد همین پیشه ها ... بیشتر انسان موجودی اجتماعی است و کار و پیشه وجه اشتراک و شرط لازم زندگی انسان در جامعه است.از سوی دیگر یکی از ساده ترین و در دسترس ترین ابزاری که می تواند دست مایه ی آفرینش هنری یک شاعر قرار بگیرد همین پیشه ها است.خاقانی با به کار بردن نزدیک به240 پیشه در دیوان اشعار خود،نشان داده که آشنایی کامل با اکثر پیشه های دوران خود دارد. خاقانی برای آفرینش صور خیال به کمک پیشه ها،شگردهای متنوعی را به کار گرفته است. در این مقاله برای بازیابی و روشن شدن این شگردها ، 8 پیشه ی ساده و مردمی به طور جامع و دقیق از سه منظر معنایی ، هنری و اجتماعی مورد بررسی قرار گرفته اند. نتیجه به دست آمده نشان می دهد که خاقانی علاوه بر استعاره ، تشبیه ، تلمیح ، مراعات نظیر ،ارسال المثل و اسلوب معادله که آرایه هایی معمول و شناخته شده هستند شگردهای ویژه ای نیز دارد که عبارتند از ؛ تداعی های شاعرانه ، هنجار گریزی، سمبل آفرینی ، استفاده از تضاد یا هماهنگی و تشابه میان پیشه ها ، بهره بردن از پیشه های اسطوره ها، ساخت ترکیب های تازه، بهره گیری از ضرب المثل های ساخته شده از پیشه ها، استفاده از هنجارهای پیشه ها و آفرینش هنری با پیشه های خانوادگی. از منظر اجتماعی و روانشناسی نیز می توان گفت دیدگاه شاعر نسبت به پیشه ها متاثر از دیدگاه جامعه است اما در مواردی شاعر با توجه به تجربه های شخصی ، دیدگاه مخصوص به خود را دارد .

عناصر شریعت دوگانه ی شاعری انوری

هادی جوادی امام زاده؛ محمد امیر عبیدی نیا

دوره 6، شماره 3 ، آذر 1393، صفحه 73-92

https://doi.org/10.22099/jba.2014.2118

چکیده

چکیده:شریعت ‌شاعری، مبتنی بر اصول، عناصر و راهبردهای هنری شاعران است و عناصر این شریعت در دوره‌های مختلف تاریخی و ادبی، بنا به شرایط اجتماعی، ابعاد شخصیّتی و الگوهای مختلف فکری- هنریِ هر یک از شاعران، ... بیشتر چکیده:شریعت ‌شاعری، مبتنی بر اصول، عناصر و راهبردهای هنری شاعران است و عناصر این شریعت در دوره‌های مختلف تاریخی و ادبی، بنا به شرایط اجتماعی، ابعاد شخصیّتی و الگوهای مختلف فکری- هنریِ هر یک از شاعران، جنبه‌ی نسبی و متغیّر پیدا کرده است. با توجه به شرایط درباری حاکم بر جامعه‌ی انوری و نیز افکار و الگوهای مادّی‌گرایانه‌ی وی، این شاعر ترجیح می‌دهد که تنها، شخصیّت مداح وهجاگویِ خود را رونمایی ‌کند و بر این اساس، شریعت آغازین شاعری خود را بر دو محور "گدایی‌های شاعرانه" و توجه انحصاری به نوع ادبی "مدیحه‌سرایی"- آن هم از نوع ستایش‌های ناسالم و غیرمنطقی- قرار می‌دهد؛ امّا با آشفتگی و نابسامانیِ پیش‌آمده از هجوم ترکان غُز و در پی آن حذف حمایتهای وابسته‌سازِ حاکمان سلجوقی، اولین نشانه‌های‌تحوّل در شخصیّت و شریعت شاعری‌ انوری پدیدار می‌شود که شامل پشیمانی و سرخوردگی این شاعر از عناصر پیشین شریعت شاعری خود، همراه با نکوهش شعر(مدح) و شاعری (مدیحه‌سرایی) است. در این برهه، انوری با رونمایی از شخصیّتِ نوظهور خود با عنوان "شخصیّت واعظ و ناقد"، عناصر سازنده‌ی شریعتِ نوپای خود را- در نقطه‌ی مقابل شریعت پیشین- بر پرهیز از گدایی‌های شاعرانه‌، توصیه به عقل‌گرایی (برای مقابله با طمع‌ورزی)، اهمیّت دادن به سنّ کارآمدی شاعران (جهت پرهیز از هذیان‌گویی‌های شاعرانه)، لزوم نقش‌‌پذیری و نقش‌آفرینی شاعر در جامعه، و پرهیز از بردگی فکری (بویژه با دوری از خدمتِ درباریان) استوار می‌سازد.

گرشاسب؛ شبه‌قهرمانِ حماسه‌ی اسدی

ساناز رجبیان؛ مهدی نیک منش

دوره 6، شماره 3 ، آذر 1393، صفحه 93-116

https://doi.org/10.22099/jba.2014.2037

چکیده

امروزه بررسی متون گذشته از منظرهای نوین یکی از محورهای بنیادین مطالعات ادبی است. در این میان نقد اسطوره شناختی یا کهن الگویی که رویکردی تلفیقی از علومی چون روان‌شناسی و انسان‌شناسی است از اهمیتی ویژه ... بیشتر امروزه بررسی متون گذشته از منظرهای نوین یکی از محورهای بنیادین مطالعات ادبی است. در این میان نقد اسطوره شناختی یا کهن الگویی که رویکردی تلفیقی از علومی چون روان‌شناسی و انسان‌شناسی است از اهمیتی ویژه برخوردار است. ‌این نوع رویکرد بر پایة اندیشة کارل گوستاو یونگ شکل گرفت، او پس از مطالعه‌ی اسطوره‌های ملل مختلف، به منشأ آن‌ها توجه و «ناخوداگاه جمعی» -که حاوی کهن‌الگوهاست- را به عنوان خاستگاه مشترک اسطوره‌های بشری معرفی کرد. به زعم یونگ لازمه «تفرّد» و یکپارچگی شخصیتِ قهرمان این است که «قهرمان» بتواند پس از تمام دشواری‌ها «سایه» را مقهور کرده و خود را از سلطه آن نجات دهد.در این جستار تلاش شد داستان گرشاسب، به روایت اسدی، به روش توصیفی-تحلیلی مورد مطالعه قرار گیرد. در این تحقیق علاوه بر معرفی شخصیت گرشاسبِ حماسی، نقبی هم به شخصیتِ اساطیریِ گرشاسب زده شد تا ضمن معرفی این شخصیت به بیان شباهت‌ها و تفاوت‌های دو روایت اساطیری و حماسی پرداخته و هم‌چنین علت این تفاوت‌ها تبیین شود. در اساطیر و متون پهلوی نابودی نهاییِ ضحاک به دست گرشاسب صورت می‌گیرد و قهرمانِ ما الگوی «نبرد قهرمان و سایه» را تکمیل می‌کند. اما در حماسه گرشاسب‌نامه، گرشاسب مطیع ضحاک و در سیطره اوست و نبردِ فرجامین او، که مطابق با الگوی اسطوره‌ای نبرد با ضحاک است، محقق نمی‌شود؛ بنابراین به سبب مسکوت ماندن این موضوع‌ و سلطه «سایه» بر «قهرمان»، «فرایند فردیتِ» روان و خودشناسی قهرمان در این حماسه رخ نمی‌دهد.

نقد و بررسی مسمّط دهخدا (بر اساس رویکرد ترامتنی)

علی صباغی

دوره 6، شماره 3 ، آذر 1393، صفحه 117-134

https://doi.org/10.22099/jba.2014.2052

چکیده

مسمط «یادآر ز شمع مرده یادآر» اثر طبع دهخدا یکی از اشعار مدرن فارسی است که مورد توجه پژوهشگران حوزه ادبیات معاصر واقع شده است. این مقاله بر آن است تا با بهره‌گیری از رویکرد ترامتنی که از جمله رویکردهای ... بیشتر مسمط «یادآر ز شمع مرده یادآر» اثر طبع دهخدا یکی از اشعار مدرن فارسی است که مورد توجه پژوهشگران حوزه ادبیات معاصر واقع شده است. این مقاله بر آن است تا با بهره‌گیری از رویکرد ترامتنی که از جمله رویکردهای جدید نقد ادبی به شمار می‌رود، به نقد و خوانش نوینی از مسمط دهخدا بپردازد. پرسش‌های پژوهش حاضر آن است که چرا این مسمط از اشعار مدرن به شمار آمده است؟ پیوندهای شعر دهخدا با شعر گذشته و حال فارسی چگونه نمود یافته است؟ یادداشت‌های دهخدا در پیرامون این شعر چه تأثیری در نقد و خوانش آن داشته است؟ آیا تنها منبع الهام دهخدا در سرودن مسمط مورد بحث، شعر اکرم رجایی‌زاده است یا وی در سرودن این مسمط تحت تأثیر منابع دیگری نیز بوده است؟ به منظور دستیابی به پاسخ، مسمط دهخدا بر اساس رویکرد ترامتنی و به شیوة توصیفی ـ تحلیلی در پنج محور مورد بررسی قرار گرفت. حاصل پژوهش بیانگر آن است که شعر دهخدا بینامتنی است که از شعر گویندگان پیشین مایه گرفته، در اشعار گویندگان معاصر و پس از خویش تأثیر گذاشته است و جستجوی منبع الهام واحد برای شعر دهخدا، راه به جایی نمی‌برد. منابع الهام مسمط دهخدا بیشتر شعر و ادبیات کلاسیک فارسی است، او اندیشة نو و تجددخواه خویش را در قالب مسمط و در زیر مجموعة نوع ادبی مرثیه عرضه کرده است.

«بیژن» در روایت‌های حماسی ایران و نکته‌هایی درباره‌ی منظومه‌ی «بیژن‌نامه»

رضا غفوری

دوره 6، شماره 3 ، آذر 1393، صفحه 135-156

https://doi.org/10.22099/jba.2014.2053

چکیده

«بیژن» در روایت‌های حماسی ایران و نکته‌هایی درباره‌ی منظومه‌ی «بیژن‌نامه»چکیده بیژن پسر گیو و فرزند زاده‌ی رستم دستان، یکی از پهلوانان نامدار ایران است. گذشته از شاه‌نامه‌ی فردوسی، ... بیشتر «بیژن» در روایت‌های حماسی ایران و نکته‌هایی درباره‌ی منظومه‌ی «بیژن‌نامه»چکیده بیژن پسر گیو و فرزند زاده‌ی رستم دستان، یکی از پهلوانان نامدار ایران است. گذشته از شاه‌نامه‌ی فردوسی، در بسیاری از منظومه‌های حماسی دیگر نیز، به هنرنمایی‌های بیژن اشاره شده است؛ آن‌چنان‌که می‌توان گفت بیژن یکی از چهره‌های بی‌باک و متهوّر روایت‌های حماسی ایران است. اهمّیت بیژن در منظومه‌های حماسی ایران آن چنان است که در یکی از منظومه‌ها، اژدهاکشی نیز بدو نسبت داده‌اند و این دلاوری بیژن سبب می‌شود تا او را در شمار پهلوانان اژدرکش قرار دهیم. با این‌حال منظومه‌ی مستقلی درباره‌ی پهلوانی‌های بیژن بر جای نمانده است. تنها منظومه‌ی «بیژن‌نامه» به دست ما رسیده که آن نیز بنابر باور برخی پژوهشگران، انتحالی از داستان بیژن و منیژه‌ی شاه‌نامه‌ی فردوسی است و نوآوری ندارد. این مقاله شامل دو بخش است: در بخش نخست، عمده‌ترین پهلوانی‌های بیژن را در روایت‌های حماسی ایران نشان می‌دهیم و چهره و شخصیت او را در این روایت‌ها بررسی می‌کنیم. در بخش دوم، به بخش‌های برافزوده‌ی منظومه‌ی «بیژن‌نامه» نگاهی می‌اندازیم، سپس درباره‌ی گوینده‌ی بیژن‌نامه و زمان سرایش این منظومه، نکاتی را یادآور می‌شویم. واژه‌های کلیدی: برزونامه‌ی جدید، بیژن، بیژن‌نامه، عطایی

تأملی بر دقایق بازی شطرنج در سبک آذربایجانی و عراقی

احمد گلی؛ مهدی رمضانی

دوره 6، شماره 3 ، آذر 1393، صفحه 157-178

https://doi.org/10.22099/jba.2014.2117

چکیده

شاعران و عارفان، به لحاظِ برخورداری از پشتوانۀ غنیِ فرهنگی – ادبی، و برای اجتناب از تکرار و به تبع آن ملال آوری کلام و همچنین برای اظهار فضل، از مضامین گوناگونی برای بیان مطالب و مافی الضمیر خود بهره ... بیشتر

مقالات آماده انتشار

شماره جاری

دوره 16 (1403)

دوره 15 (1402)

دوره 14 (1401)

دوره 13 (1400)

دوره 12 (1399)

دوره 11 (1398)

دوره 10 (1397)

دوره 9 (1396)

دوره 8 (1395)

دوره 7 (1394)

دوره 6 (1393)

دوره 5 (1392)

دوره 4 (1391)

دوره 3 (1390)

دوره 2 (1389)

دوره 1 (1388)

دوره و شماره: دوره 6، شماره 3، آذر 1393

بررسی نام های معشوق در غزل

چکیده

بررسی تمایز و قیاس ناپذیری سبک هندی با سبک‌های قبل از آن از چشم انداز نظریه‌ی تامس کوهن

چکیده

بازتاب هنری ، معنایی و اجتماعی پیشه ها در شعر خاقانی

چکیده

عناصر شریعت دوگانه ی شاعری انوری

چکیده

گرشاسب؛ شبه‌قهرمانِ حماسه‌ی اسدی

چکیده

نقد و بررسی مسمّط دهخدا (بر اساس رویکرد ترامتنی)

چکیده

«بیژن» در روایت‌های حماسی ایران و نکته‌هایی درباره‌ی منظومه‌ی «بیژن‌نامه»

چکیده

تأملی بر دقایق بازی شطرنج در سبک آذربایجانی و عراقی

چکیده